*O Νίκος Λαγός είναι φοιτητής Νομικής, μέλος της νέας γενιάς του Κινήματος Αλλαγής και στέλεχος της Τ.Ο. Ιλίου & του Τομέα Προστασίας του Πολίτη.
«Πρώτη Μαΐου κι απ’ τη Βαστίλη ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών» έγραφε ο Μάνος Λοΐζος και ερμήνευε έξοχα ο ταλαντούχος Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Από τα γεγονότα του Σικάγου το 1886 που τα εργατικά συνδικάτα επηρεασμένα από τις επιτυχίες των καναδών κινητοποίησαν απεργίες για το οκτάωρο περισσότεροι από 90.000 πολίτες ζητούσαν ένα δίκαιο εργασιακό πλαίσιο. 3 χρόνια αργότερα στο Παρίσι στο ιδρυτικό συνέδριο της δεύτερης σοσιαλιστικής διεθνούς η πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως εργατική γιορτή.
Στην Ελλάδα η εργατική πρωτομαγιά συνέπεσε με την εκτέλεση των 200 της Καισαριανής οι οποίοι ήταν Έλληνες πατριώτες, κομμουνιστές και αριστεροί αγωνιστές οι οποίοι εκτελέστηκαν από τους ναζί στην κατοχή ως αντίποινα στην αντίσταση του ΕΛΑΣ.
Αδιαμφισβήτητα είναι μια ημερομηνία που συμβολίζει τον αγώνα των εργατών που με αίμα και πάλη, κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν δικαιώματα που στην εποχή μας θεωρούνται δεδομένα. Είναι άραγε δεδομένα; Σαν κοινωνία έχουμε προοδεύσει στα εργασιακά ή μήπως ζούμε σε ένα νεοφιλελεύθερο εργασιακό μεσαίωνα; Η απάντηση είναι απλή αρκεί κανείς να ανατρέξει στον προσωπικό του επαγγελματικό βίο, αρκεί να δει το πώς διαμορφώνεται επαγγελματικά το κοινωνικό σύνολο, αρκεί να κοιτάξει πόσα νέα παιδιά εγκαταλείπουν την πατρίδα που τους γαλούχησε για μια ευκαιρία στο εξωτερικό, αρκεί να αναλογιστούμε ότι όσοι ήμασταν τυχεροί και δουλέψαμε από μικροί σήμερα έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με την πρώτη μας μέρα.
Μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται, για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται.
Στα 27 μου, ανήκω σε μια γενιά που ενηλικιώθηκε στην κρίση, σπούδασε στην κρίση και βγήκε στην αγορά εργασίας στα χρόνια της κρίσης. Όσοι στάθηκαν τυχεροί και βρήκαν μια δουλεία κατάλαβαν γρήγορα πως τα παιδικά μας όνειρα σταμάτησαν στην πόρτα του δωματίου μας, προσγειωθήκαμε στην σκληρή πραγματικότητα της εποχής, δουλέψαμε πιο σκληρά και σε έναν εργασιακό μεσαίωνα όπου η εργοδοτική αυθαιρεσία, ο κατώτατος μισθός και το δυσανάλογο κόστος διαβίωσης έγιναν συνώνυμα της κανονικότητας .
Ο Jim Rohn (αμερικανός συγγραφέας ) έγραφε ‘’ότι το πιο σημαντικό ερώτημα για τη δουλεία σου δεν είναι το «πόσα παίρνω» αλλά «σε τι εξελίσσομαι» ‘’
Η εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας στα εργασιακά βρίσκεται σε έναν διαρκή λήθαργο και αν έχουμε μάθει κάτι από τις μεγαλύτερες γενιές είναι να αντιστεκόμαστε και να παλεύουμε για τα δικαιώματα μας, για το Συνταγματικό μας δικαίωμα στην εργασία, είναι ώρα να το υπερασπιστούμε ξανά. Όπως εύστοχα είχε πει ο Γραμματέας του Κινήματος Αλλαγής, Μανώλης Χριστοδουλάκης «εμάς μην μας φοβάστε, θα τα καταφέρουμε».
Θα τα καταφέρουμε λοιπόν ακόμα και αν χρειαστεί να υπερβούμε τις δυνάμεις μας. Ακόμα και αν χρειαστεί να πάμε πόρτα – πόρτα ,ακόμα και αν χρειαστεί να γεμίσουμε την πλατεία Συντάγματος, ένα είναι το σίγουρο, ότι δεν σκοπεύουμε να χάσουμε το μέλλον μας χωρίς αγώνα!
