Προκλητικός ο Σάρατζ: «Πιστεύουν οι Έλληνες ότι είμαστε τόσο αδύναμοι»;

Προκλητικός απέναντι στην Ελλάδα εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός του κυβερνητικού μορφώματος της Τρίπολης Φαγιέζ αλ Σάρατζ σε συνέντευξη που έδωσε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera.

Ο Σάρατζ ουσιαστικά προκάλεσε την Ελλάδα αναρωτώμενος: «Μα καλά πιστεύουν οι Έλληνες ότι η Λιβύη είναι τόσο αδύναμο κράτος; Τους προειδοποιούμε: Δεν θα ανεχθούμε κανενός είδους πίεση ή προσπάθεια χειραγώγησης».

Παράλληλα ο Φαγιέζ αλ Σάρατζ χαρακτήρισε τις αντιδράσεις της Ελλάδας, για τις συμφωνίες με την Τουρκία, εκτός τόπου και χρόνου και υπερβολικές.

Σε ερώτηση για την άρνηση της Ιταλίας να δώσει όπλα στην Λιβύη ο Σάρατζ δήλωσε:

«Έχουμε ζητήσει όπλα από πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ιταλίας, η οποία έχει επίσης το δικαίωμα να επιλέγει σε ποιους θα δίνει όπλα. Στην πραγματικότητα δεν λάβαμε ποτέ επίσημη απάντηση από την Ρώμη στο αίτημα μας. Είχαμε μια πλούσια ανταλλαγή απόψεων με τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών Di Maio.

Από την άλλη πλευρά οι αντίπαλοί μας στην Βεγγάζη δεν λένε κάτι το ουσιαστικό, εκτός από γενικευμένες θέσεις περί ειρήνης και φιλίας οι οποίες όμως την επόμενη ώρα δείχνουν να ξεχνιούνται. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν χώρες που θέλουν να εξοπλίσουν τους εχθρούς μας. Υπάρχουν όμως και οι χώρες, όπως η Ιταλία, οι οποίες πιστεύουν στην πολιτική διευθέτηση του ζητήματος και στο διάλογο.

Σημειώστε όμως ότι είμαστε κάτω από στρατιωτική επίθεση και ο πληθυσμός μας υποφέρει, από θανάτους, τραυματισμούς και εκτοπισμένους».

Ερώτηση: Ο Χ. Χαφτάρ προελαύνει χάρη στους Ρώσους στρατιώτες. Οι πολιτοφυλακές της Τρίπολης εφοδιάζονται με τουρκικά όπλα. Τελικά είναι ο Πούτιν και ο Ερντογάν που θα υπαγορεύσουν τους νόμους του παιχνιδιού;

Σάρατζ: «Πρόκειται για ένα δύσκολο σενάριο, το οποίο έχει γίνει πολύπλοκο από την επέμβαση των ξένων δυνάμεων.

Παρ΄όλα αυτά πιστεύω ότι το θέμα δεν μπορεί να λυθεί μέσω των όπλων σε μια αναμέτρηση Ερντογάν και Πούτιν.

Πιστεύουμε σε μια διαδικασία με συνεχείς διμερείς συνομιλίες και διαπραγματεύσεις. Υπάρχουν τέτοιες φωνές από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τον ΟΗΕ που είναι αφοσιωμένες στην διάσκεψη του Βερολίνου.

Ο εχθρός μας έχει ήδη αποτύχει.

Όταν εξαπέλυσε τις πρώτες επιθέσεις εναντίον μας στις 4 Απριλίου, είπε: “Σε 48 ώρες θα είμαι στην Τρίπολη”. Τώρα 9 μήνες μετά ο πόλεμος συνεχίζεται. Είμαι σίγουρος ότι στο τέλος θα επικρατήσουμε και σύντομα θα αποφασιστεί ποιος θα είναι αυτός που θα διαπραγματευτεί το μέλλον της Λιβύης και ποιος θα δικαστεί για εγκλήματα πολέμου από το διεθνές δικαστήριο»

Ερώτηση: Η Ρώμη και άλλες χώρες έχουν ασκήσει κριτική στη συμφωνία με την Τουρκία. Το ίδιο και ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών

Σάρατζ: «Καταρχάς η Λιβύη και η Τουρκία είναι χώρες μέλη του ΟΗΕ με κυρίαρχες και ανεξάρτητες κυβερνήσεις.

Αυτές οι συμφωνίες ήταν απόλυτο δικαίωμά μας. Ειλικρινά εκτιμώ την ειλικρινή συνεργασία που έχουμε με την Ιταλία και ελπίζω ότι αυτή θα ενταθεί και άλλο στο μέλλον.

Αλλά δεν έχουμε καμιά υποχρέωση προς την Ιταλία. Οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία διεξάγονται από το 2004. Οποιοσδήποτε με αντιρρήσεις σε αυτό μπορεί να απευθυνθεί στα διεθνή δικαστήρια.

Αυτό έχει γίνει τόσο με την Κύπρο όσο και με την Μάλτα και τη Λιβύη και το θέμα έχει λυθεί ειρηνικά.

Θεωρώ τις ελληνικές αντιδράσεις υπερβολικές και εκτός τόπου και χρόνου. Πραγματικά πιστεύουν ότι είμαστε τόσο αδύναμοι, ώστε να δεχτούμε πιέσεις και χειραγώγηση; Δεν πρόκειται να δεχτούμε τίποτα από αυτά».

Ερώτηση: Γίνεται η Λιβύη μέρα με τη μέρα σαν τη Συρία όπως ήταν πριν από λίγα χρόνια;

Σάρατζ: «Έχουμε σημειώσει τον κίνδυνο για τις ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις εδώ και χρόνια.

Μιλάω για τον κίνδυνο του πολέμου δια αντιπροσώπων πολύ πριν τις 4 Απριλίου του 2019 και δεν έχει σημασία εάν αυτοί είναι Αιγύπτιοι, Ρώσοι ή άλλοι.

Τώρα μας κατηγορούν γιατί δεχόμαστε τουρκικά άρματα μάχης. Συγνώμη, αλλά τι περιμένετε από την κυβέρνηση αυτή; Να μην κάνει τίποτα την ώρα που βομβαρδίζεται η πρωτεύουσα και χύνεται αίμα;

Κανένας υπεύθυνος αξιωματούχος δεν μπορεί να μείνει απαθής την ώρα που ο πληθυσμός μας υποφέρει.

Όποιος μας επικρίνει για αυτό, καλύτερα είναι να σκεφτεί τι θα έκανε στη θέση μας και θα ανακαλύψει ότι δεν είχαμε καμία άλλη επιλογή».