Και εάν για το ΣΥΡΙΖΑ που εν πολλοίς διεκδικεί την ίδια πολιτική βάση της κεντροαριστεράς και έχει κατακτήσει το πιο σημαντικό κομμάτι της, είναι σαφές ότι πολλοί θα προτιμούσαν μία Δημοκρατική Συμπαράταξη ή ένα ΠΑΣΟΚ που θα βάζει μία ακόμη πιο κάθετη διαχωριστική γραμμή με την (κατά Μαξίμου και Κουμουνδούρου) «νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία», για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα πράγματα είναι κάπως πιο σύνθετα.

Από τη μία πλευρά, στο Μοσχάτο είχαν κάνει τη σκέψη το προηγούμενο διάστημα ότι ένας «τρίτος πόλος» που θα κλίνει πιο αριστερά ή εν πάσει περιπτώσει θα ευαγγελίζεται την επιστροφή στις ρίζες της σοσιαλδημοκρατίας, θα εξυπηρετούσε καλύτερα το γαλάζιο στόχο της αυτοδυναμίας: Θα έκοβε από το ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα θα άφηνε περισσότερο χώρο στη ΝΔ στο φιλελεύθερο κέντρο, στο όποιο ακροατήριο των πάλαι πότε εκσυγχρονιστών, ψηφοφόρων του Ποταμιού και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, θα ήταν προτιμότερο για τη ΝΔ να συσπειρώσει εκείνη τους ψηφοφόρους αυτού του χώρου (που ούτως ή άλλως θεωρείται ότι βλεπουν με συμπάθεια τον Κυριάκο Μητσοτάκη) αντί να τους κρατήσει η ΔΗΣΥ ή να τους προσελκύσει ένα άλλο κεντρώο κόμμα με σαφώς πιο φιλελεύθερο προσανατολισμό.

Από την άλλη όμως, τέθηκε και το ερώτημα «εάν δεν υπάρχει στο κέντρο ένα κόμμα- δυνητικός εταίρος, τότε σε ποιον θα απευθύνει κάλεσμα συνεργασίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει ξεκαθαρίσει ότι ακόμη και με αυτοδυναμία θα επιδιώξει συνεργασίες;»

Επισήμως από το Μοσχάτο δεν τοποθετούνται φυσικά στα τεκταινόμενα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη σχολιάζοντας απλώς «δεν μας αφορούν τα εσωκομματικά άλλων κομμάτων».

Ανεπισήμως γαλάζια υψηλόβαθμα στελέχη σημειώνουν σε κατ ιδίαν συζητήσεις ότι δε θα ήταν έξυπνο η ΝΔ να σπεύσει τώρα να σχολιάσει τα δρώμενα, καθώς η μάχη δεν έχει καλά καλά ξεκινήσει «και κανείς δεν ξέρει πόσοι και ποιοι θα είναι τελικά οι υποψήφιοι». Κάποιοι μάλιστα εκτιμούσαν ότι μπορεί να είναι απρόβλεπτα τα πράγματα στο δεύτερο γύρο, όπως άλλωστε είχε συμβεί και στις εσωκομματικές της ΝΔ όταν εξελέγη ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Υπενθύμιζαν εξάλλου την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να μιλήσει ο ίδιος στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στις 30 Ιουνίου, σημειώνοντας ότι αυτά που ενώνουν τα δύο κόμματα είναι (πλέον) περισσότερα από αυτά που τα χωρίζουν και υπενθυμίζοντας ότι με πολλούς υπήρξε καλή συνεργασία στην προηγούμενη κυβέρνηση. Απόφαση που είχε ερμηνευθεί ως ενδεικτική της πρόθεσης της ΝΔ να μην χαρίσει έτσι απλά στο ΣΥΡΙΖΑ ένα δυνητικό εταίρο και συνομιλητή.

Φυσικά δεν είδαν πολλοί στο γαλάζιο στρατόπεδο με καλό μάτι ούτε την παρέμβαση Λαλιώτη καθώς το κείμενο του στο thecaller.gr υπερασπιζόταν την οικονομική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου βάλλοντας κυρίως κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (και στέλνοντας έτσι μηνύματα στους εκσυγχρονιστές με τους οποίους ένα κομμάτι της ΝΔ έχει καλές σχέσεις λόγω της συγκυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου).

Μία πρώτη δημόσια αντίδραση γαλάζιου στελέχους για τα εσωκομματικά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ήταν αυτή του αντιπροέδρου της Βουλής (και πρώην δημάρχου Αθηναίων) Νικήτα Κακλαμάνη μέσω του Ραδιοφώνου 24/7.

«Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται ένα κόμμα κεντροαριστερής απόκλισης» είπε ο κ. Κακλαμάνης αναφερόμενος στις εξελίξεις στην κεντροαριστερά, «πρέπει όμως να τελιώνουν με τις διαδικασίες, να σοβαρευτούν, γιατί οι υποψήφιοι αρχηγοί είναι περισσότεροι από τα μέλη».  Για το φλερτ στελεχών του ΠΑΣΟΚ είπε ότι ο κ. Βενιζέλος είναι ιστορικό στέλεχος αλλά οι συνεργασίες πρέπει να αναζητηθούν μετά τις εκλογές, ενώ άφησε αιχμές «με το γάντι» κατά του κ.Καμίνη, λέγοντας ότι εκείνος στη θέση του θα επέλεγε να παραιτηθεί από το αξίωμα του δημάρχου.

Ο κ.Κακλαμάνης βεβαίως έχει τους δικούς του λογαριασμούς με τον κ.Καμίνη λόγω των αυτοδιοκητικών του 2014 (στις οποίες ο σημερινός αντιπρόεδρος της Βουλής είχε κατέβει ως «αντάρτης» κόντρα στην επίσημη υποψηφιότητα της σαμαρικής ΝΔ), όμως απηχεί και μία γενικότερη διάθεση στο γαλάζιο στρατόπεδο και δη στο καραμανλικό απέναντι στο δήμαρχο Αθηναίων. Για τον παραδοσιακό νεοδημοκράτη βεβαίως έτσι κι αλλιώς συνολικά το ΠΑΣΟΚ είναι ο «αιώνιος αντίπαλος», ειδικά όμως το εκσυχρονιστικό κομμάτι για πολλούς εξ αυτών.