Δεν μπορώ να καταλάβω αυτόν τον έρωτα που σας έχει πιάσει ξαφνικά με τις μεγάλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, χθες με μεγάλη καθυστέρηση χειροκροτούσατε το ν.1268 στην Παιδεία, τις τελευταίες μέρες ανακαλύψατε ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε και μια τεράστια μεταρρύθμιση στην Υγεία η οποία τελείωσε και σήμερα ακούσαμε το θεωρητικό ερώτημα τι θα έκανε ο αείμνηστος Γεννηματάς αν ζούσε σήμερα. Με υποθέσεις αυτού του τύπου πολιτική δεν ασκείται. Ξέρουμε όμως τι έκανε ο Γεννηματάς και ο Αυγερινός, μετά από μια τεράστια διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους, τα πανεπιστήμια, τους συνδικαλιστές, έφερε και εφάρμοσε στην Ελλάδα μια μεταρρύθμιση στο σύστημα υγείας, που ήταν σύγχρονη μοντέρνα, ευρωπαϊκή και έκανε μια τεράστια σειρά επενδύσεων στο σύστημα υγείας, που ήταν ένα σύστημα ευρωπαϊκό και σύγχρονο για τη δεκαετία του ’80. Έκτοτε έχουνε περάσει 40 χρόνια. Είπα και χθες και τα μικρά παιδιά ξέρουν, ότι ακόμα και οι μεγαλύτερες επαναστάσεις στον πλανήτη γραφειοκρατικοποιούνται και γίνονται καθεστώς και εμφανίζουν προβλήματα νωρίτερα από τα 40 χρόνια.

Ξέρω λοιπόν τι έκανε το ΠΑΣΟΚ και ο Γεννηματάς, κ. Παπαδόπουλε. Έκανε μια μεγάλη αλλαγή, την κράτησε, τη συντήρησε, παρενέβη στις αρχές του 2000 με τον Αλέκο Παπαδόπουλο, όταν εσείς ήσαστε αντιπολίτευση και τα καταγγέλλατε, παρέδωσε ένα σύστημα υγείας νοικοκυρεμένο το 2004 με λίστα φαρμάκων που λειτουργούσε με τη δαπάνη χαμηλά την οποία καταγγέλλατε σε όλα τα επίπεδα, με 1000δρχ στα εξωτερικά ιατρεία ως gatekeeping – γιατί το ανακαλύψατε κι αυτό τώρα τελευταία – και η οποία λειτουργούσε μέχρι προχθές γιατί το καταργήσατε. Ξαναπαρέλαβε ένα χρεοκοπημένο σύστημα από την διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή το 2009 και προσπάθησε να το νοικοκυρέψει και να το στήσει στα πόδια του. Αυτό έκανε το ΠΑΣΟΚ. Προσπάθησε να είναι συνδεδεμένο με ό,τι πιο σύγχρονο και ευρωπαϊκό υπήρχε και με τις ευρωπαϊκές λύσεις, όπως αυτές εφαρμοζόταν. Και αυτό κάνει και σήμερα η Δημοκρατική Συμπαράταξη υπό την Φώφη Γεννηματά στην Ελλάδα: προσπαθεί να εισάγει και να εφαρμόσει λογικές που εφαρμόζονται και αποδίδουν στην ΕΕ, να εκσυγχρονίσει και να στηρίξει το σύστημα υγείας με τρόπους που εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη, που δεν έχει καμιά σχέση με αυτό το νομοσχέδιο και τη λογική που εισάγετε.

Αν το ΚΕΕΛΠΝΟ είναι μια βρώμικη offshore, 2,5 χρόνια κυβέρνηση οφείλετε τουλάχιστον να κάνετε τις θεσμικές παρεμβάσεις που χρειάζεται για να πάψει, γιατί η αλήθεια είναι ότι το ΚΕΕΛΠΝΟ λειτουργεί και διοικείται και από ότι φαίνεται από τη σημερινή τροπολογία κάνει τουλάχιστον ότι καταγγέλλει ο κ. Πολάκης ότι έκανε και στο παρελθόν. Δικαιώνει, νομιμοποιεί δαπάνες κτλ. Αν όντως το ΚΕΕΛΠΝΟ είναι τόσο προβληματικό, αλλάξτε το. Αντί να πληρώνετε τον κ. Ρόζενμπεργκ με παραπάνω αμοιβές, αλλάξτε το, αλλά όχι μόνο το όνομα, όπως στην ΕΣΑΝ. Η διαφάνεια δεν είναι ζήτημα παλικαριάς και κρητικής λεβεντιάς, η διαφάνεια είναι ζήτημα παρεμβάσεων στους θεσμούς και εμπέδωσης της νομιμότητας. Ένας λεβέντης σε θέματα διαφάνειας κάνει μια μεγάλη θεσμική αλλαγή και τελειώνει. Και επίσης, αν είναι λεβέντης, σέβεται και τις βασικές αρχές της ελληνικής δημοκρατίας και όλων των αστικών δημοκρατιών και δεν επιτίθεται στη δικαιοσύνη στο Ελεγκτικό Συνέδριο και στον Άρειο Πάγο με τον τρόπο που συστηματικά κάνει ο κ. Πολάκης. Οι δικαστές έχουν τα καθήκοντά τους, ασκούν τα καθήκοντά τους, όπως οφείλουν. Και εδώ εκκρεμεί μια μεγάλη μεταρρύθμιση, να μην ψαρεύουμε την κα Θάνου από εκεί που την ψαρέψαμε την παραμονή του δημοψηφίσματος για να την κάνουμε πρόεδρο του Αρείου Πάγου, να βοηθήσουμε στην πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και να αρχίσουμε να τη σεβόμαστε από αυτό το βήμα γιατί δεν το κάνουμε.

Έχουμε βαθιές διαφορές και μεγάλες αποκλίσεις και θα εξηγήσω, γιατί θα καταψηφίσουμε το νομοσχέδιο επί της αρχής. Ας ξεκινήσουμε παρόλα αυτά συναινετικά και ας αφήσουμε το δικαστήριο προθέσεων στην άκρη. Στόχος όλων μας είναι η δημιουργία ενός ασθενοκεντρικού συστήματος ΠΦΥ με ισότιμη και καθολική πρόσβαση όλων, με ενιαίες παροχές για όλους τους ασφαλισμένους και μη, σύγχρονο, ποιοτικό, ικανό να προσφέρει αξιοπρεπείς υπηρεσίες σε πραγματικό χρόνο, αξιοποιώντας στο έπακρο τα δημόσια κονδύλια και τη δημόσια χρηματοδότηση. Σε αυτό νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι. Και ας επιχειρήσουμε έναν ορισμό, όταν μιλάμε για σύγχρονο, δημόσιο σύστημα υγείας δεν μιλάμε για ένα κρατικό σύστημα υγείας. Δημόσιο είναι το σύστημα στο οποίο η αποζημίωση των ιατρικών υπηρεσιών τις οποίες απολαμβάνει ο πολίτης αποζημιώνονται στο 100% του κόστους τους από το δημόσια κονδύλια και όχι από την τσέπη του ασθενούς. Αυτός είναι ο ορισμός του δημόσιου στην παροχή υπηρεσιών υγείας, όπως γίνεται αντιληπτός σε όλο τον κόσμο και όχι η κατοχή ή ο έλεγχος των παρόχων υπηρεσίας υγείας.

Το παρόν νομοσχέδιο τιτλοφορείται «μεταρρύθμιση». Αυτή η έρμη η ΠΦΥ μεταρρυθμίζεται από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν μπήκα στην ιατρική, και ρυθμισμένη δεν είναι. Πως κάνει κανείς μια μεταρρύθμιση; Το πρώτο που κάνει είναι ότι καταγράφει τι έχει η χώρα, τι ελλείψεις έχει και θέτει ένα στόχο. Αφού γίνουν αυτά, μπορεί στη συνέχεια να φτιάξει ένα μηχανισμό, ένα χρονοδιάγραμμα, για να μπορέσει να μεταβεί από την πραγματικότητα στο ιδεατό.

Ας ξεκινήσουμε από την καταγραφή. Σε αντίθεση με το 1985, που η χώρα δεν είχε τίποτα. Ήταν κενή ουσιαστικά. Ειδικά στην επαρχία είχε υποβαθμισμένες συνθήκες στα περισσότερα αστικά κέντρα, εκτός ίσως της Αθήνας, η χώρα σήμερα έχει πάρα πολλές και σε πολλές περιπτώσεις αρκετά καλές υπηρεσίες ΠΦΥ. Αυτή είναι μια προίκα. Η χώρα έχει μια προίκα και μια στρέβλωση ταυτόχρονα. Υπερβολικά πολλές, άναρχα αναπτυγμένες πολλές φορές υπηρεσίες ΠΦΥ και πάρα πολλούς γιατρούς στο σύστημα υγείας το πρωτοβάθμιο. Δεν νοείται η έννοια «καρδιολόγος» στην κοινότητα στην Αγγλία, για παράδειγμα. Εδώ έχει πάρα πολλούς. Ρευματολόγους, καρδιολόγους, κάθε ειδικότητα. Δεν νοείται αυτή η έννοια στον Καναδά, στη Σουηδία. Ταυτόχρονα, η χώρα έχει μια διοικητική καθυστέρηση. Την ξέρουμε όλοι. Η ψηφιακή διακυβέρνηση βρίσκεται στη νεολιθική εποχή. Είπα και στις επιτροπές, γιατί είναι ξεπερασμένη και αυτή η πρόταση του νομοσχεδίου. Θα πω ένα παράδειγμα μόνο για το πόσο αργά εξελίσσεται η διοικητική επάρκεια: η ψηφιακή υπογραφή, η οποία καθυστερεί. Εξακολουθεί το σύστημα της συνταγογράφησης να τυπώνει χαρτιά, επειδή από το 2008 μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κατορθωτό να περάσει η ψηφιακή υπογραφή. Ανακεφαλαιώνω: πολλούς γιατρούς και πολλά ιατρεία στην κοινότητα, στρέβλωση και προίκα. Τώρα τι κάνουμε; Ποιος είναι ο στόχος και ποιες είναι οι προτεραιότητες με αυτά τα δεδομένα;

Το πρόταγμα της κυβέρνησης είναι ουσιαστικά ιδεολογικό. Λέει – από την πρώτη στιγμή – ότι «ο στόχος είναι η ανάπτυξη ενός αμιγώς κρατικού συστήματος υγείας. Δεν με ενδιαφέρει τι έχει ο ιδιωτικός τομέας. Δεν με ενδιαφέρει που έχει πάρα πολλούς ειδικούς γιατρούς. Δεν με ενδιαφέρει ότι έχει πάρα πολλά και καλά διαγνωστικά κέντρα, πολυιατρεία κλπ. Εγώ έχω ελλείψεις. Είμαι κράτος. Θέλω να κάνω ένα σκληρό, κρατικό σύστημα υγείας και έχω ελλείψεις και σε προσωπικό και σε υποδομές. Και θέλω να επενδύσω. Άρα, για να κάνω αυτό, η προτεραιότητα είναι οι προσλήψεις. Μεταγράφω τα λίγα χρήματα του ΕΣΠΑ πλέον από τη βελτίωση της διοίκησης σε μισθοδοσίες και κάνω προσλήψεις και ουσιαστικά δημιουργώ υποδομές καινούριες. Θέλω να κάνω δημόσια διαγνωστικά κέντρα σε μια χώρα που έχει γίνει διάσημη στην υφήλιο για την υπερβολή της σε αξονικούς, μαγνητικούς και διαγνωστικά κέντρα και βάζω τη βάση μιας σύγκρουσης ταξικής – δεν ξέρω πώς να τη χαρακτηρίσω – με τον ιδιωτικό τομέα. Θέλω να τον καταστρέψω. Να τον βγάλω έξω από τη χρηματοδότηση, να του μειώσω τα κονδύλια. Το δήλωσε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις τον Ιανουάριο του 2015. Ότι η μείωση της χρηματοδότησης που πάει προς τον ιδιωτικό τομέα θα οδηγήσει στην ανάπτυξη ενός κρατικού συστήματος υγείας και αντί να προσπαθήσω να οργανώσω ένα σύστημα υγείας με όλους τους όρους θέλω να δημιουργήσω ένα κρατικό και ταυτόχρονα να συγκρουστώ με τον ιδιωτικό τομέα τον οποίο θέλω να εξαφανίσω, να συρρικνώσω ή εν πάση περιπτώσει να απομονώσω στη γωνία να ασχολείται με όποιον μπορεί να πληρώσει. Τους οποίους δεν τους θέλω και στο σύστημα. Δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματά τους. Προτιμώ να πάνε εκεί».

Είναι τόσο σκληρά κρατικίστικη η δομή, τόσο σκληρά ελεγχόμενη από το κράτος που δεν έχει καν χώρο για την αυτοδιοίκηση. Διαμαρτύρονται και δικαίως οι Δήμοι, η ΚΕΔΕ, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 400 δημοτικά ιατρεία τα οποία δεν έχουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ, δεν έχουν δημόσια χρηματοδότηση που προσφέρουν υπηρεσίες υγείας στους πολίτες και τα οποία αγνοούνται στην ανάπτυξη μιας ΠΦΥ, γιατί δεν είναι κρατικά. Ούτε καν η αυτοδιοίκηση δεν χωράει, παρά μόνο ως πάροχος κτηρίων και υποστήριξης του κρατικού συστήματος υγείας. Δεν θέλουμε να παρέχουν οι δήμοι, δεν υπάρχει κανείς άλλος που να παρέχει υπηρεσίες εκτός από το δημόσιο, που ελέγχεται από το Υπουργείο είτε είναι στο Διδυμότειχο είτε στην Ιεράπετρα.

Θα αφήσω τις ιδεοληπτικές κρίσεις  για τη ΝΔ. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα μόνο η Βόρεια Κορέα έχει σε λειτουργία ένα τέτοιο σύστημα υγείας. Η αλήθεια είναι ότι δεν προέρχεται από εκεί η έμπνευση ενός τέτοιου συστήματος υγείας. Ούτε από την παλιά Σοβιετική Ένωση. Προέρχεται από τα συστήματα που ανέπτυξε η σοσιαλδημοκρατία στη βόρεια Ευρώπη, στη δεκαετία του 70’, όμως. Όταν εισήχθη η μεταρρύθμιση στη δεκαετία του 80’ βασιζόταν σε ό, τι πιο σύγχρονο υπήρχε εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Εκείνη την εποχή.

Ας δούμε λοιπόν τι έγινε σε χώρες που ήταν εκεί. Είχαν ένα αμιγές κρατικό σύστημα. Το ελληνικό έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα ευρωπαϊκά: εκεί δεν υπάρχουν γιατροί στην κοινότητα. Το σύστημα το πρωτοβάθμιο ήταν κρατικό, δεν είναι πλέον, γιατί είχε τεράστια προβλήματα που δεν λύνονταν παρόλο που το πρόβλημα της χρηματοδότησης ήταν πολύ μικρότερο από αυτό που έχει η ελληνική πραγματικότητα – είχε πριν την κρίση και έχει και τώρα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό -, με αποτέλεσμα να έχουν ξεπεράσει αυτό το στάδιο και να προσπαθούν χώρες, όπως η Σουηδία και η Αγγλία που είναι τα δυο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιου κρατικού συστήματος υγείας, να έχουν πλέον μέχρι και το 1/3 των δομών τους στην ΠΦΥ ιδιωτικό, γιατί παρόλο που είχαν χρηματοδότηση, παρόλο που είχαν τις δομές, παρόλο που έχουν διοικητική επάρκεια, έχουν τεράστια προβλήματα πρόσβασης.

Το πρώτο πρόβλημα που δημιουργεί ένα τέτοιο σύστημα υγείας είναι η χωρητικότητά του. Είναι συνήθως και πάντα -αυτό λέει η ευρωπαϊκή εμπειρία των τελευταίων 40 ετών – κάτω από το προσδοκώμενο. Αυτή τη στιγμή η Σουηδία, έχοντας επιστρέψει τη δημιουργία ενός μεγάλου ιδιωτικού τομέα που είναι περίπου το 1/3 των υπηρεσιών υγείας στην Πρωτοβάθμια, έχει ένα τεράστιο πρόβλημα προσβασιμότητας, καθώς έχει έλλειψη γιατρών και ιατρείων. Όμως, ο στόχος που έχει η Σουηδία είναι το 3/90/90. 3 μέρες για πρόσβαση στον οικογενειακό γιατρό, 90 για πρόσβαση στο νοσοκομείο και άλλες 90 για την οριστική διάγνωση. Αυτή είναι η πραγματικότητα σε μια χώρα που βασίστηκε και ανέπτυξε μέσα στα τελευταία 40 χρόνια ένα σύστημα σαν αυτό που θέλει να κάνει σήμερα η κυβέρνηση, αναπολώντας τη δεκαετία του ’80 με τον τρόπο που σκέφτεται.

Ας το αφήσουμε όμως αυτό. Έστω ότι επειδή είμαστε ωραίοι ως Έλληνες, πολύ μάγκες όπως πάντα, εμείς έχουμε την τεχνογνωσία να το κάνουμε σωστά – εκεί που αυτοί το έκαναν λάθος – και χωρίς λεφτά. Αυτό είναι το πρόβλημα. Μπορεί κανείς να σχεδιάζει επί χάρτου. Η πρόταση για τη λειτουργία των ΤΟΜΥ ήταν μια ενδιαφέρουσα πρόταση μόνο που είχε ένα μειονέκτημα, προσποιούνταν ότι ήταν μια πρόταση για ανάπτυξη πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας σε μια χώρα που δεν έχει γιατρούς, αλλά δεν έχει υποδομές και δεν έχει προηγούμενα, σε λευκό χαρτί δηλαδή. Η πραγματικότητα δεν είναι έτσι.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι η χρηματοδότηση. Ερώτηση: με τι; Η κυβέρνηση απεχθάνεται τις ιδιωτικές επενδύσεις, απεχθάνεται τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα και τη θεωρεί καταστροφική. Και λέει ότι θα κάνει μέσα σε ένα ακαθόριστο χρονικό περιβάλλον 10.000 με 12.000 προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να λειτουργήσει τίποτε. Με το ΕΣΠΑ προσωρινά πιλότο, αλλά μεσοπρόθεσμα δεν πρόκειται να λειτουργήσει τίποτα με συμβασιούχους. Δεν έχει καμιά χωροταξική προετοιμασία. Αυτά που λέει ο κ. Υπουργός είναι πολύ ενδιαφέροντα για τον αλγόριθμο κτλ, οι δικές μου πληροφορίες όμως λένε ότι 70 ΤΟΜΥ ανά την Ελλάδα έχουν εξασφαλίσει στέγαση από φίλα προσκείμενα δήμους και οι υπόλοιπες 239 είναι στον αέρα. Το μόνο που φαίνεται να είναι εξασφαλισμένο είναι η μεταγραφή ενός κονδυλίου από το ΕΣΠΑ για 3000 προσλήψεις για τα επόμενα δύο χρόνια, μετά το τι θα γίνει και με αυτούς τους ανθρώπους και με τις υπηρεσίες που θα αναπτύξουν, εάν προλάβουν να αναπτύξουν κάτι, και ο συνδυασμός ιδεολογικής προκατάληψης και έλλειψης πόρων δημιουργεί ένα κακό περιβάλλον, χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα που οφείλεται στην έλλειψη ρεαλισμού και το αποτέλεσμα είναι ποιο; Η έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους είναι αποκαλυπτική, για αυτό ίσως εκνεύρισε τον κ. Πολάκη. Στην ουσία λέει ότι το σχέδιο νόμου δεν έχει καμία επεξεργασία όσον αφορά την χρηματοδότηση και καμία εξασφαλισμένη πηγή πέρα από αυτό που είπαμε προηγουμένως.

Έτσι, για να ανακεφαλαιώσω, η κυβέρνηση εισηγείται σήμερα ένα αμιγώς κρατικό σύστημα Πρωτοβάθμιας Υγείας, με τη σταδιακή διακοπή συνεργασίας και τη σύγκρουση με τον ιδιωτικό τομέα και τους ιδιώτες γιατρούς – όχι με τα μεγάλα συμφέροντα – με τον γιατρό της γειτονιάς. Με τον παθολόγο και τον καρδιολόγο της γειτονιάς θα συγκρουστεί η κυβέρνηση στην πορεία. Περιφρονεί την Διοίκηση, θέλοντας να κάνει κάτι που βασίζεται αμιγώς στην κομματική ιεραρχία που έχει δημιουργήσει, υπόσχεται 10.000 με 12.000 προσλήψεις, όταν και εάν και υποδομές χωρίς χρήματα. Dum Spiro Spero. Όσο ζω ελπίζω. Σε αντίθεση, όμως, με το 1985 κ. Παπαδόπουλε που είπατε ότι «έτσι ξεκίνησε και τότε και θα δούμε τι θα κάνουμε». Δεν ξεκίνησε έτσι το σύστημα το 1985. Τότε υπήρχε χρηματοδότηση και μέσα σε τρία χρόνια χτίστηκαν και στελεχωθήκαν τα Κέντρα Υγείας με καταπληκτική ταχύτητα για τα ελληνικά δεδομένα και μέσα σε μια 15ετία χτίστηκαν τουλάχιστον 50 νοσοκομεία στη χώρα και δημιουργήθηκε ένα δίκτυο με χρηματοδότηση που έρρεε, έστω και με τα πολλά προβλήματα και λάθη που έγιναν.

Για μας το πρώτο και βασικό πρόβλημα είναι η εξασφάλιση της χρηματοδότησης. Σε αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκε ο ΕΟΠΥΥ ως ένας συνολικός διαχειριστής της κρατικής χρηματοδότησης προς το Σύστημα Υγείας και σε αυτά τα πλαίσια έγινε η ίδρυση του ΠΕΔΥ. Στη φιλοσοφία ενός δομημένου συστήματος που αξιοποιεί άμεσα όλες τις εγκατεστημένες επενδύσεις, όλους τους διαθέσιμους γιατρούς και τους συντονίζει σε ένα ενιαίο οικοσύστημα, το οποίο το κράτος χρηματοδοτεί μετά από έλεγχο, αξιολόγηση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας. Είναι η εισήγηση του ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατικής Συμπαράταξης για τον τρόπο που πρέπει να αναπτυχθεί το σύστημα υγείας. Χρειάζεται λιγότερες επενδύσεις, αξιοποιεί άμεσα διαθέσιμους πόρους και αντί να δημιουργεί συγκρούσεις, ενοποιεί και δίνει μια αναπτυξιακή χροιά, καθώς διευκολύνει την προσέλκυση επενδύσεων από τον ιδιωτικό τομέα, οι οποίες παρέχουν υπηρεσίες στο σύστημα.

Ο ΕΟΠΥΥ υπήρξε μια καίρια μεταρρύθμιση την οποία σκοπεύουμε να υποστηρίξουμε στο μέλλον και να αναπτύξουμε στην πρώτη ευκαιρία. Η ανεξάρτητη παροχή υπηρεσιών με γνώμονα τη σχέση κόστους – απόδοσης είναι η σύγχρονη ευρωπαϊκή τάση, η οποία έχει δώσει αξιόλογα αποτελέσματα αναβάθμισης της ποιότητας των υπηρεσιών σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Διαφωνούμε με τον τρόπο που πάει να αναπτυχθεί το σύστημα πρωτοβάθμιας υγείας, όχι για λόγους ιδεολογίας, δεν έχουμε τίποτα ενάντια στις κρατικές δομές: ήταν και είναι η ραχοκοκαλιά του συστήματος υγείας και θα εξακολουθήσει να είναι με την προϋπόθεση ότι θα μπορέσει να ακολουθήσει τις εξελίξεις, να εξελιχθούν να στελεχωθούν με τον τρόπο που πρέπει να γίνουν και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει στις συνθήκες τις σημερινές, χωρίς να βρεθούν πόροι και χωρίς να αντληθούν κεφάλαια από την Ευρώπη, αλλά κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα και από τη συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης, η οποία παραμένει έξω.

Κατά τα άλλα, η δομή που προβλέπει το σύστημα υγείας είναι η ίδια με την προηγούμενη: ο τρόπος που είναι ανεπτυγμένη η λειτουργία είναι ίδιος με τον ν. 4238/2014, όμως οδηγεί σε ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα και πρακτικά η προσπάθεια είναι καταδικασμένη να μείνει στη μέση, θα οδηγήσει σε πλήρη αποσυντονισμό. Είναι χειρότερα τα γιαπιά από οποιοδήποτε άσχημο κτήριο. Εδώ, δυστυχώς, αν υπάρξει χρόνος για την κυβέρνηση, αυτό στο οποίο θα οδηγηθεί η μεταρρύθμιση που επαγγέλλεται είναι αυτό: σε ημιτελείς κατασκευές. Δεν αντέχει το νομοσχέδιο στην κριτική ως μεταρρύθμιση και είπα γιατί.

Το σύστημα βρίσκεται σήμερα σε κρίσιμο σημείο. Ή θα ακολουθήσει τις ευρωπαϊκές πρακτικές και τάσεις και είναι αυτές που περιέγραψα προηγουμένως – η ενοποίηση των συστημάτων, η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, η ανάπτυξη ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας υπό την σκέπη και τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους – ή θα οδηγηθούμε σε δύο συστήματα υγείας, σε δύο καταστάσεις: έναν ιδιωτικό τομέα, ο οποίος θα χρηματοδοτείται από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και από την τσέπη των οικονομικά ισχυρότερων, οι οποίοι θα γυρίσουν την πλάτη και στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας και στο σύστημα υγείας, και ένα σύστημα υποβαθμισμένο, φτωχό, στελεχωμένο από φτωχούς γιατρούς, οι οποίοι θα παρέχουν μέτριες και κακές υπηρεσίες και φτωχούς ασθενείς. Αυτό δεν είναι μέσα στις προθέσεις μας και δεν είναι κάτι στο οποίο έχουμε την πρόθεση και τη διάθεση να συναινέσουμε. Είμαστε σταθερά ταγμένοι προς τη δημιουργία ενός καθολικού, ενιαίου, ποιοτικού συστήματος υγείας, το οποίο αξιοποιώντας όλους τους πόρους του θα πρέπει να ιδρώσει, για να φτάσει και να ξεπεράσει τον μέσο ευρωπαϊκό μέσο όρο, αν θέλουμε να συνεχίσουμε και να μπούμε σε μια νέα εποχή.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ομιλία  Κωνσταντίνου Μπαργιώτα- Εισηγητή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης  στο Νομοσχέδιο για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας