Βγάζω το καπέλο σε όσους καλοπροαίρετα δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στην προσπάθεια για την ενοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων, της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Στη μάχη αυτή όμως, μερικές φορές, κάποιοι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.
Η ΔΗΣΥ έχει καλέσει σε πολιτικό και παραταξιακό επαναπατρισμό όλους όσοι στο πρόσφατο παρελθόν πίστεψαν στα δόλια κελεύσματα του Τσίπρα, με εξαίρεση βέβαια αυτούς πουν ενεπλάκησαν ουσιαστικά και υπηρέτησαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από θέσεις ευθύνης. Δυστυχώς, κατά τη διαδικασία επανένταξης των… παλιννοστούντων, παρατηρούνται, αραιά βέβαια αλλά με πολύ θόρυβο, φαινόμενα μικρορεβανσισμού, απαξίωσης και υπερβάλλοντος κομματικού πατριωτισμού. Υπάρχουν ορισμένοι, πολύ λίγοι ευτυχώς, που αναγορεύουν εαυτούς σε παραταξιακούς θεματοφύλακες , τιμητές και τιμωρούς. Συνήθως δε αυτοί οι νεόκοποι Ντ’ Αρτανιάν της παράταξης ανήκαν (δεν ανήκουν πλέον αφού η παράταξη είναι εκτός εξουσίας) στην κλασική κατηγορία των τρωκτικών και παρακοιμωμένων σε γραφεία παλιών κομματικών επιτελών, των τακτοποιημένων, στην ομάδα δηλαδή που ενθάρρυνε και υπέθαλψε με τον χείριστο τρόπο φαινόμενα σήψης και διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα.
Σήμερα, κραδαίνοντας τη σημαία ενός αρρωστημένου κομματικού πατριωτισμού και χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι το προσωπικό και πολιτικό τους βεληνεκές δεν υπερβαίνει το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον, (πιο απλά η κοινωνία τους έχει χ…ους) διαχειρίζονται αυτοβούλως ένα πολιτικό και ιδεολογικό καθαρτήριο, έχοντας επωμισθεί το ρόλο κομματικού μπάτσου που κανείς δεν τους εκχώρησε.
Αυτή η συμπεριφορά όμως είναι έξω και μακριά από τις επίσημες προθέσεις για ενότητα και διεύρυνση των δυνάμεων της ΔΗΣΥ. Δεν είναι επιτρεπτό αλλά ούτε και ευφυές να θεωρούνται περίπου πολιτικά λεπροί οι χιλιάδες πολίτες προς τους οποίους η ΔΗΣΥ απευθύνει πρόσκληση ενότητας και επανένταξης στους κόλπους της. Η Πρόεδρος της ΔΗΣΥ έχει επανειλημμένα τονίσει ότι οι διαδικασίες είναι ή πρέπει να είναι απόλυτα διαφανείς.
Ας γίνει τελικά αντιληπτό ότι, με εξαίρεση κραυγαλέες περιπτώσεις, η επανένταξη στην παράταξη δεν περνά μέσα από φίλτρα κομματικής ηθικής, ούτε λήθης και άφεσης αμαρτιών. Άλλωστε συγχωροχάρτια έδιναν μόνο οι καθολικοί παπάδες μόνο όταν άκουγαν τον ήχο του χρήματος στο Καθαρτήριο… Είναι θέμα πολιτικής τακτικής και στρατηγικής. Η «νεαρή» Δημοκρατική Συμπαράταξη, είτε το θέλουμε είτε όχι, αντλεί δυνάμεις και μεγαλώνει κυρίως από τα δικά της παιδιά. Από όλους εκείνους που καλόπιστα αποδέχτηκαν τα μηνύματα της fake Αριστεράς και τώρα εμβρόντητοι αργά μεν αλλά σταθερά επανακάμπτουν στο χώρο που παραδοσιακά ανήκουν…
Τέλος θα έλεγα, ότι όσοι επάξια διαθέτουν «δημοκρατικά γαλόνια» δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν αν είναι πραγματικά και ραμμένα σωστά. Αν δηλαδή δεν είναι fake όπως αυτά που φορούν πολλοί από τον σημερινό κυβερνητικό θίασο «αριστερών» σκιών.
Του Γιώργου Μεντζελίδη(Στο thecaller.gr)
