Δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι στο Μαξίμου έχουν λόγο να πανηγυρίζουν για την εκλογή Μακρόν στη Γαλλία. Όχι γιατί θα προτιμούσαν τη Λεπέν – αν και είναι ρίσκο να βάλει κανείς το χέρι του στη φωτιά γι’ αυτό… – αλλά γιατί όπως θα διαπιστώσουν λίαν συντόμως, άλλο Μακρόν και άλλο Ολάντ.
Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, ο Ολάντ παρά το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός τον είχε αποκαλέσει… Ολαντρέου κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Παρίσι, αποδείχθηκε στη συνέχεια ο καλύτερος σύμμαχος του κ. Τσίπρα. Εκείνος που με υπερατλαντική μάλιστα παραίνεση συνέβαλε στην κρίσιμη εκείνη διαπραγμάτευση του 2015 για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Ενώ και πέρυσι, η γαλλική “καθοδήγηση” ήταν καθοριστική κατά την επικαιροποίηση του Μνημονίου και το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης.
Αλλά και συνολικότερα με τον Ολάντ η Γαλλία τήρησε μία στάση υποστηρικτική προς τα ελληνικά συμφέροντα ως δεύτερος πόλος έναντι της πιο σκληρής στάσης που ακολουθούσε η Γερμανία και ιδιαίτερα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ασκώντας όποτε χρειάστηκε την επιρροή του για τον κατευνασμό των πνευμάτων και τη γεφύρωση των χασμάτων. Μην ξεχνάμε ότι Ολάντ, Σαπέν και Μοσκοβισί αποτέλεσαν ένα γαλλικό “τρίγωνο” στήριξης τόσο στα Eurogroup όσο και σε διάφορες ζυμώσεις και συναντήσεις.
Ο Μακρόν όμως δεν είναι το ίδιο… σοσιαλιστής με τον Ολάντ. Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου σοσιαλιστής. Αφήστε δε που οι απόψεις του και για την Ευρώπη βρίσκονται πολύ εγγύτερα στη γερμανική δημοσιονομική πειθαρχία και την ενίσχυση του γαλλογερμανικού άξονα, από τη χαλάρωση που θα επιθυμούσε και θα προσδοκούσε ο κ. Τσίπρας. Οι θέσεις του για τα εργασιακά (κυρίως) άλλωστε, αμέσως μετά την εκλογή του, όπως και εκείνες για τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών, απέχουν πολύ από εκείνες στις οποίες θα ήλπιζε να προσδεθεί ο Έλληνας πρωθυπουργός για να διαφύγει από τη “μέγγενη” των σημερινών δεσμεύσεών του…
Με άλλα λόγια, το… Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία σε πολιτικό τουλάχιστον επίπεδο και ως προς τη διαμόρφωση της δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρώπη, δεν φαίνεται να προκύπτει. Κάθε άλλο. Τείνει να χαλάσει. Μήπως λοιπόν μετά τις γαλλικές εκλογές ο κ. Τσίπρας έχει απολέσει έναν σύμμαχο εκεί που ήλπιζε να βρει έναν; Γιατί είναι σαφές ότι είτε ο Φιγιόν είτε ο Αμόν θα ήταν μάλλον περισσότερο προσεκτικοί στις σχέσεις με τη Γερμανία από ό,τι ο Μακρόν.
Και ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο και στη Γερμανία, όπου οι ελπίδες του κ. Σουλτς έχουν αρχίσει να μειώνονται. Τουλάχιστον όπως προκύπτει από τα πρώτα αποτελέσματα σε ορισμένες περιφέρειες, όπου η κ. Μέρκελ δείχνει να διατηρεί τις δυνάμεις της. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει ενόψει της κρίσιμης αναμέτρησης του φθινοπώρου αλλά και των περιθωρίων για αλλαγή στη γερμανική πολιτική για την Ευρωζώνη.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου (στο capital.gr)
