Να μουνα λέει, με τον σύντεκνο Καλλέργη στην πρώτη εργατική πρωτομαγιά (που δεν γιορτάστηκε πρωτομαγιά αλλά την Κυριακή 2 Μαΐου του 1893). Να διαδηλώναμε «εις το αρχαίον στάδιον». Αιτήματα; «1. Την Κυριακήν καθ’όλην την ημέραν να κλείνουν τα καταστήματα. 2. Να περιορισθή η εργασία των εργατών εις 8 ώρας…». Απλά πράγματα.

Σήμερα, 124 χρόνια από τότε, ψάχνω τον λόγο για τον οποία θα διαδήλωνα. Δεν θα καταλήξω στις κονσέρβες που ανοίγουν οι περισσότεροι πολιτικοί: «οι αγώνες της εργατικής τάξης – οι θυσίες – το Σικάγο…». Υποκρισία. Όταν μάλιστα γνωρίζουμε ότι αρκετοί απ’ αυτούς, αν τύχει και δώσουν το χέρι τους σε κάποιον εργάτη, μετά θα το σκουπίσουν διπλά. Όμως να μην ξεφύγω. Γιατί θα διαδήλωνα; Γιατί θα διαδηλώνατε;

Οι Συριζαίοι, διαβάζω, θα διαδηλώσουν «ενάντια στην κυριαρχία των αγορών και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές»! (Η ανία των υπουργείων γεννά κορώνες). Απέναντί τους οι «άλλοι» θα διαδηλώσουν για τους εργάτες που θέλουν να ξανακερδίσουν και κάποιοι άλλοι για τους συνδικαλιστές που θέλουν να επαναπατρίσουν.
Εμείς όμως – θα επιμείνω – γιατί διαδηλώνουμε;

Ένα θα έπρεπε να είναι το αίτημα: Ένα νέο ασφαλιστικό σύστημα που θα απεγκλωβίσει την Ελλάδα από την κρίση. Ένα σύστημα συντάξεων, πρωτίστως για τις νέες παραγωγικές γενιές. Για τους μεγάλους αδικημένους τώρα πια. Το Ποτάμι έχει τολμήσει να κάνει πρόταση – το σύστημα πολλαπλών πυλώνων. Οι άλλοι όχι. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρκούνται στο να ρημάζουν τις παραγωγικές τάξεις προς όφελος των πελατών τους. Τα παλιά κόμματα, που στα χέρια τους κατέρρευσε το ασφαλιστικό, μοιράζουν ξανά υποσχέσεις προς όλους. «Να ξαναβρεθούμε στην εξουσία και μετά βλέπουμε». Άλλωστε, το κοινό γνώρισμα των σημερινών υπουργών με τους περισσότερους πρώην υπουργούς, γαλάζιους και πράσινους, είναι ότι μαζί διαδήλωναν για να μην περάσει ο νόμος Γιαννίτση.

Γι αυτό σας λέω. Καλύτερα στο 1893. Εκτός αν βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες.
Καλό μήνα.
Στη φωτογραφία, πορτρέτο του Καλλέργη το 1893 στον Σοσιαλιστή, την εφημερίδα που εξέδιδε ο ίδιος.