Θυμάται κανείς γιατί η ΔΗΜΑΡ εξαφανίστηκε σε μια νύχτα από προσώπου γης; Προφανώς όχι. Το θυμίζουμε. Ήταν τότε που εγκατέλειψε την παράδοση των συνεργασιών, την οποία είχε καθιερώσει ως πολιτική κουλτούρα η ανανεωτική αριστερά. Οπότε, μόλις η ΔΗΜΑΡ εγκατέλειψε την παράδοσή της, εγκαταλείφθηκε και αυτή από τους ψηφοφόρους της.
Το χειρότερο όμως, είναι το εξής: Αμέσως μόλις ξεκίνησε την πορεία του απομονωτισμού της, πολλοί τότε, πλην της ηγεσίας της, προέβλεψαν την εξαφάνισή της. Μάλιστα, κάποιοι το γράφαμε και δημόσια. Και δεν το προβλέπαμε επειδή είμαστε μύστες κάποιας – ανύπαρκτης άλλωστε – «επιστήμης των μελλόντων και των ενδεχομένων», στην οποία ήταν αμύητη η ηγεσία της. Κάθε άλλο. Απλώς είχαμε τη διάθεση να αντιληφθούμε «περί τίνος πρόκειται». Και δεν επρόκειτο για τίποτε άλλο, από το ήθος των ανθρώπων που είχε καλλιεργήσει η ίδια η ανανεωτική αριστερά, το οποίο δεν τους επέτρεπε πλέον να παραμείνουν στην ΔΗΜΑΡ του απομονωτισμού.
Γι’ αυτό άλλωστε, σ’ αυτούς κυρίως στηρίχτηκε το ΠΟΤΑΜΙ, το οποίο ήρθε αμέσως μετά την άρνηση της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει στην «κίνηση των 58», για να αναπτερώσει τις ελπίδες για τη δημιουργία της μεγάλης Ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής παράταξης.
Και ενώ και γι’ αυτό το λόγο, η «μοίρα» της ΔΗΜΑΡ ήταν παράδειγμα προς αποφυγήν για το ΠΟΤΑΜΙ, το τελευταίο καθόλου δεν διδάχτηκε από αυτήν. Αντίθετα, μιμήθηκε την ΔΗΜΑΡ και επιδόθηκε σε έναν αυτάρεσκο απομονωτισμό, υπονομεύοντας κάθε απόπειρα δημιουργίας της ενιαίας ευρωπαϊκής παράταξης.
Για να εξυπηρετηθεί μάλιστα αυτός ο σκοπός, διακινήθηκαν οι πιο απίθανες τρέλες. Μέχρι ότι το 1+1 στην πολιτική δεν κάνει δύο! Και επέμεναν αυτιστικά στην «αριθμητική» αυτή, ξεχνώντας το αντίστροφο: Ότι πράγματι στην πολιτική το 1+1 μπορεί να μην κάνει 2, διότι συχνά κάνει και 11, αφού πολλές φορές αρκεί να ξεκινήσεις!
Και όπως ήταν φυσικό, ήρθε η δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Για την οποία προφανώς και δεν φταίει ούτε η προνεωτερική δομή του (χωρίς όργανα και μέλη, ώστε να ανήκει αποκλειστικά στον ιδρυτή του), ούτε η απολιτική κεντρική του θέση, ότι ο πολιτικός μας κόσμος διαιρείται σε παλιούς και νέους. Διότι αυτά δεν προέκυψαν εκ των υστέρων, αλλά ήταν τα ιδρυτικά χαρακτηριστικά του. Είναι προφανές λοιπόν ότι άλλος είναι ο λόγος της κατάρρευσης. Το γεγονός ότι διέψευσε όσους το θεώρησαν προπομπό, για την δημιουργία της ευρωπαϊκής παράταξης.
Την περίοδο λοιπόν του κομματικού σεχταρισμού του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, το ΠΑΣΟΚ ήταν το αντίστροφο παράδειγμα. Ήτοι, παρά το ανατριχιαστικό γένος των «εξ αίματος» κληρονόμων και παρά την τοξικότητα κάποιων «προϊστορικών» προσώπων που δεν πρόλαβαν να μετακομίσουν έγκαιρα στον ΣΥΡΙΖΑ και παρέμειναν αναγκαστικά σ’ αυτό, εν τούτοις έδωσε την εικόνα του κόμματος που επιδιώκει την ενότητα. Και όχι μόνον συγκράτησε τους τελευταίους ψηφοφόρους του, αλλά επιβραβεύτηκε και από όσους έφευγαν από το ΠΟΤΑΜΙ.
Και ήρθε το περασμένο καλοκαίρι. Όταν αποκαλύφθηκε ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ όλων όσων αγωνιούμε για τη μεγάλη Ευρωπαϊκή Παράταξη: Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ συμφώνησαν στην δημιουργία ομάδας εργασίας για την εκπόνηση των κοινών θέσεων, ώστε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Τα μέλη της ομάδας αποδείχτηκαν περισσότερο σοβαροί άνθρωποι, απ’ όσο ελπίζαμε. Έτσι, προτάσσοντας την ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, κατέληξαν σε ομόφωνο θετικό πόρισμα. Κάτι που τους τιμά και δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Η διαπίστωση ότι υπήρχε σύμπτωση σε όλα τα πολιτικά θέματα, οδηγούσε αναγκαστικά στην κίνηση των διαδικασιών, για την θεσμική ενοποίηση σε ενιαίο φορέα. Φαίνεται όμως πως οι εκατέρωθεν ηγεσίες, δεν το πίστευαν. Και παρ’ ότι συμμετείχαν με μέλη τους στην εκπόνηση των κοινών θέσεων, ήλπιζε κάθε μία να παρεμποδίσει η άλλη πλευρά την κίνηση των διαδικασιών για τον ενιαίο φορέα, ώστε να μην χρεωθεί αυτή την αποτυχία! Θύμισαν δηλαδή την «διαπραγμάτευση» του προέδρου Παπαδόπουλου στο Κυπριακό, όταν διαπραγματευόταν, ελπίζοντας να απορρίψει η άλλη πλευρά, ό, τι αυτός δεχόταν.
Και όταν στο τέλος με «βαριά καρδιά» – με πολύ βαριά καρδιά – φάνηκε ότι ο Σ. Θεοδωράκης, λόγω προφανώς και των αρνητικών δημοσκοπήσεων, δεν αντιστέκονταν τόσο σθεναρά στην ενότητα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ απέδειξε ότι μέχρι τότε μας ενέπαιζε και αυτή. Ότι δηλαδή, παρά την ρητορεία της περί ενότητας, μόλις προέκυψε η απόλυτη πολιτική ομοφωνία της επιτροπής εργασίας, όταν δηλαδή δημιουργήθηκε η ευνοϊκότερη δυνατή συνθήκη για την ενότητα που μας υποσχόταν, με τον δικό της τρόπο την αρνήθηκε, προτιμώντας το «μικρομάγαζο» που ελέγχεται.
Και είναι αδιάφορο με ποια «προβιά» ντύνει την άρνησή της. Αυτό έχει να κάνει μόνο με το μέτρο του εμπαιγμού μας και της προσβολής μας. Και κυρίως της προσβολής των ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στα δύσκολα, όχι μόνο δεν έγιναν «σπίρτζηδες» και «κουρουμπλήδες» – αναφερόμαστε στον ανθρώπινο τύπο και όχι στα πρόσωπα – και δεν «λάκισαν» για άλλο «μαγαζί» προς εξασφάλιση πελατείας, αλλά παρ’ ότι λοιδορούμενοι, απειλούμενοι, συκοφαντούμενοι και καταδιωκόμενοι από τους εργολάβους του μίσους και του τυχοδιωκτισμού, έπραξαν το καθήκον τους. Τους οποίους δεν αρκεί να τους τιμήσει μόνον η ιστορία. Τους οφείλεται και η εν ζωή δικαίωση. Και η μόνη εν ζωή δικαίωση, είναι η δημιουργία της μεγάλης Ευρωπαϊκής Παράταξης. Η οποία δεν θα είναι η τρίτη δύναμη, αλλά θα φιλοδοξήσει για την πρωτιά. (Προσοχή όμως. Δεν εννοούμε και αυτούς που δεν «πρόκαμαν» να αλλάξουν μαγαζί και το δείχνουν σήμερα με τη χολερικότητά τους).
Μετά από αυτά, η ματαίωση της δημιουργίας της μεγάλης Ευρωπαϊκής Παράταξης, είναι «έγκλημα» που έχει ενόχους. Με ονοματεπώνυμα. Αλλά εκπέμπει επί πλέον και ένα σαφές μήνυμα: Ότι η ιστορία της ΔΗΜΑΡ θα επαναληφθεί, για όποιον επιλέγει μικρόψυχα το μικρό ιδιωτικό κόμμα, από τη μεγάλη παράταξη. Μάλιστα, αυτή τη φορά δεν θα έχει κάποια συμπαθητική ήττα ή έστω τραγωδία, από όπου μπορεί κανείς να επανέλθει. Θα έχει σκέτη κωμωδία. Δηλαδή την γελοιοποίηση για εκείνον, που θα διαπράξει την ύβρη να αγνοήσει την πραγματικότητα. Και η γελοιοποίηση είναι σαν τον Άδη. Δεν έχει επιστροφή.
Του Κώστα Κούρκουλου-Δικηγόρος
