Έχω την εντύπωση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών στελεχών, πιστεύουν ότι αν επιτευχθούν οι στόχοι του πρωτογενούς πλεονάσματος, η χώρα θα βγει από την κρίση, οι αγορές θα μας δανείζουν όσο θέλουμε με πολύ καλούς όρους, οι επενδύσεις θα αυξηθούν κατακόρυφα, η ανεργία θα μειωθεί. Δυστυχώς, η επίτευξη των στόχων του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ προϋπόθεση για την ανάπτυξη και το μόνο που διασφαλίζει προς το παρόν είναι να πάρουμε τα δανεικά χρήματα του μνημονίου.
Μάλιστα εκτιμώ ότι ακόμη και αν η χώρα συνεχίσει να πετυχαίνει πρωτογενή πλεονάσματα, δεν θα κατορθώσει με ευκολία να βγει στις αγορές. Κάτι τέτοιο θα “τρελάνει” τον κόσμο -καθώς δεν θα κατανοεί γιατί δεν βγαίνουμε στις αγορές αφού πετύχαμε τα πρωτογενή πλεονάσματα- και θα γίνει ακόμη περισσότερο αντιευρωπαϊστής. Και αυτό διότι στη δημόσια συζήτηση δημιουργείται η εντύπωση ότι το ΜΟΝΟ πρόβλημα της χώρας είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα και ότι όλα θα λυθούν μόλις αυτά επιτευχθούν. Όμως άλλο «πρωτογενή πλεονάσματα» και άλλο «ανάπτυξη». Και για να γίνω γλαφυρός «πρωτογενή πλεονάσματα» σημαίνει τα βγάζω πέρα χωρίς να υπολογίζω τόκους και επενδύσεις, ενώ «ανάπτυξη» σημαίνει αυξάνω το εισόδημά μου.
Η πραγματική οικονομία που είναι μοχλός της ανάπτυξης (της αύξησης του εισοδήματος της χώρας δηλαδή) έχει πολλά περισσότερα πράγματα ανάγκη από το πρωτογενές πλεόνασμα για να πάρει εμπρός. Χρειάζεται σταθερότητα, φιλικό περιβάλλον, σαφήνεια των όρων του παιχνιδιού. Σε μία χώρα όπου η ρητορική είναι επιθετική απέναντι στις μεγάλες επενδύσεις αλλά και απέναντι στον μικρό επιχειρηματία, σε μια χώρα που η γραφειοκρατία, η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων δημόσιων φορέων και η πολυπλοκότητα και αλληλοεπικάλυψη της νομοθεσίας είναι κυρίαρχες, σε μια χώρα όπου η εμπιστοσύνη όλων προς όλους έχει χαθεί, σε μια χώρα που οι θεσμοί της αμφισβητούνται, σε μια τέτοια χώρα αυτά πρέπει να συζητηθούν και να αλλάξουν ώστε να έρθει η ανάπτυξη.
Αλλιώς θα παραμείνουμε σε αριθμολαγνικές διαπιστώσεις όπου ο ένας θα λέει: «Θα ανέβει τόσο το ΑΕΠ», ο άλλος θα απαντάει «όχι θα πέσει τόσο», «οι προβλέψεις του τάδε Οργανισμού λένε ότι θα πάει τόσο» θα λέει ο τρίτος. «Η ανεργία είναι 23,7%». «Μα τι λέτε, είναι 21,4%», θα απαντάει ο άλλος. Λες και ενδιαφέρει κανέναν αν είναι συν-πλην δύο μονάδες. Λες και δεν ξέρει τι βιώνει ο ίδιος ο πολίτης. «Να κάνουμε εξεταστική για το τάδε θέμα», «Και γιατί να κάνουμε για το τάδε και να μην κάνουμε και για το δείνα», «Εντάξει αλλά να το κάνουμε από το 2009 ως το 2014», «Και γιατί όχι από το 1996», «Να πιάσουμε και την περίοδο 2014-2016», «Και ν’ αφήσουμε έξω το 2004 ως 2009;». Το παιχνίδι λέγεται κολοκυθιά και το ξέρουν και τα πεντάχρονα. Και αν συνεχίσουμε να το παίζουμε, το 40% της αποχής θα γίνει 60% και μετά 80% και μετά ζήτω που καήκαμε.
Του Ζαφείρη Βάλβη-Επιστημονικός συνεργάτης στο Ποτάμι.(liberal.gr)
