“Ελάχιστα ενδιαφέρει – και σωστά – τον κόσμο, με τα μύρια όσα καθημερινά προβλήματα. Αλλά απασχολεί κατά καιρούς το ερώτημα, γιατί σοσιαλδημοκρατία και όχι κεντροαριστερά και το αντίστροφο.
Θεωρητικά και πρακτικά, δεν μπορεί κανείς να βρει ουσιαστικές διαφορές. Αφού και οι δύο λέξεις ονοματίζουν τα ιδεολογικά και κοινωνικά ρεύματα, που απορρίπτουν την επανάσταση, ως μέσο για την σοσιαλιστική μετάβαση προς τον κομμουνισμό, τον οποίο θεωρούν ουτοπικό και αδιέξοδο στόχο.
Δέχονται την συνταγματοποιημένη αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ως πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο αγωνίζονται να νικήσουν τον κυρίαρχο οικονομικό καπιταλισμό. Και κρατώντας τα θετικά του, να τον αλλάξουν “εκ των έσω”, επιβάλλοντας δημοκρατικά την κοινωνική ευαισθησία, το κράτος πρόνοιας και την οικονομική άμιλλα με κανόνες κοινωνικής ωφελιμότητας.
Γιατί έτσι αντιλαμβάνονται οι σοσιαλδημοκράτες ή κεντροαριστεροί την σοσιαλιστική μετάλλαξη της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αντί της στυγνής κεφαλαιοκρατικής αντίληψης του αδηφάγου κέρδους των λιγότερων, για την ανάπτυξη και την διαβαθμισμένη ευημερία όλων.
Στην Ελλάδα, η διαχρονική πολιτική μορφολογία χρησιμοποίησε τους όρους σοσιαλισμός, κεντροαριστερά και σοσιαλδημοκρατία, ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες και ροπές των πολιτών. Που ήθελαν την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική απελευθέρωση, την προσωπική προκοπή και την γενική οικονομική ευημερία, με προοδευτικό πρόσημο, πιο πολύ από την συνεπή ιδεολογικοποίηση τους.
– Σοσιαλισμός, όταν οι αριστερές αντιλήψεις αντιπάλευαν την απολυταρχικού τύπου αυταρχική δεξιά.
– Κεντροαριστερά, όταν πλήθη αριστερών και κεντρώων συνασπίζονταν, για να δημιουργήσουν ρεύμα “κυβερνώσας αριστεράς” και να φτάσουν στην εξουσία. Όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ το 1981 υπό συνθήκες πολιτικής χρεοκοπίας της δεξιάς. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 υπό συνθήκες οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας, για την οποία καταγγέλθηκαν οι πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Ανεξάρτητα από τον “σοσιαλισμό” του ΠΑΣΟΚ και την “αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ, και τα δύο αυτά κόμματα σε κεντροαριστερά πλήθη πολιτών στηρίχθηκαν και αυτά θέλησαν να εκφράσουν. Το ένα το κατάφερε, κυβέρνησε για πολλά χρόνια, με σοβαρά επιτεύγματα και με λάθη. Και έχασε μεγάλο πλήθος κεντροαριστερών λόγω της κρίσης που έσκασε τα κυβερνητικά χέρια του και των μνημονίων. Το άλλο κυβερνά δύο χρόνια, αποτυγχάνει και χάνει κεντροαριστερούς πολίτες,τους οποίους προσέλκυσε αντιμνημονιακά αλλά τους εξαπάτησε…μνημονιακά.
– Και η Σοσιαλδημοκρατία..? Στην Ευρώπη ο όρος επικράτησε, γιατί οι κεντροαριστεροί θέλησαν “σοσιαλιστικό” προσωπείο, για να καλύψουν τις δεξιές αποκλίσεις τους. Το ίδιο και στην Ελλάδα, με την εγχώρια ιδιομορφία, ότι οι “αριστεροί” δεν ήθελαν το “δεξιό” κέντρο και οι κεντρώοι δεν ήθελαν την “αδιέξοδη” αριστερά. Έτσι ο όρος “σοσιαλδημοκρατία” έγινε τα τελευταία χρόνια μόδα συγκάλυψης δεξιών αποκλίσεων και παρωχημένων ιδεοληψιών.
Η επανάσταση που χρειάζεται στην Ελλάδα είναι αυτή της Αλήθειας.
Για τις αιτίες της χρεοκοπίας, δηλαδή τις χρόνιες παθογένειες του κράτους, της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνικής νοοτροπίας. Παθογένειες που έφεραν την κρίση και τα μνημόνια και όχι το αντίστροφο
.
Για την επίτευξη στοιχειώδους συναίνεσης σε εθνικές γραμμές, προκειμένου να υπερβούμε την κρίση, με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Για την σοβαρή και υπεύθυνη διαπάλη πολιτικών δυνάμεων και ιδεολογικών ρευμάτων, σχετικά με τον τρόπο της νέας υγιούς αναπτυξιακής προσπάθειας. Και της ευημερίας του αύριο, κυρίως για τη νέα γενιά, χωρίς τις χθεσινές παθογένειες.
Σε αυτήν την επανάσταση της Αλήθειας, με όπλα τον ρεαλισμό για το σήμερα και το όραμα για το αύριο, κόντρα στους λαϊκισμούς και τις ιδεοληψίες, κυρίαρχο ρόλο μπορεί και πρέπει να παίξει πάλι η πολιτική δύναμη της Κεντροαριστεράς.
Με το οικονομικό μέτρο του Κέντρου και την κοινωνική ευαισθησία της Αριστεράς. Το σαφώς πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, όταν εκφράζεται ενωμένο, θαρραλέο και όχι ενοχικό. Χωρίς σοσιαλδημοκρατικά προσωπεία, νεοφιλελεύθερες παρεκτροπές και ιδεοληπτικές ονειρώξεις.
Κεντροαριστερά λοιπόν..Πειράζει που θέλω να το λέω και να το ζω έτσι..?
Σε αυτήν την επανάσταση της Αλήθειας και της ενωμένης Κεντροαριστεράς, προσπάθειες όπως η ομώνυμη αυτή ιστοσελίδα μπορούν και πρέπει να συμβάλουν αποφασιστικά.
Το εύχομαι ανυπόκριτα, για το καλό της παράταξης, της κοινωνίας των πολιτών και της χώρας.”
Του Μάκη Γιομπαζολιά: Ο Μάκης Γιομπαζολιάς είναι δημοσιογράφος και προσπαθεί να είναι πολιτικός αναλυτής )
