Η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ τα χρόνια της κρίσης, ήταν αποτέλεσμα εμπορίου μιας σειράς «απεχθών» και «επονείδιστων» – που θα ‘λεγε και η γνωστή ιέρεια του μίσους – μύθων.
Με πρώτον απ’ όλους, το μύθο ότι για την κρίση δεν έφταιγε η συγκρότησή μας ως κοινωνία και οικονομία, αλλά τα μνημόνια. Αυτός ο μύθος ήταν εξαιρετικά προσοδοφόρος, διότι τους έδωσε μέχρι και την εξουσία. Έλα όμως που υπέγραψαν το δικό τους μνημόνιο! Έτσι, έστω και αν έδωσαν τη μάχη των λέξεων με μετωνυμίες, ψευδώνυμα, ευφημισμούς και φτηνές απάτες, σε μία μέρα τελειώσαμε με τον πρώτο μύθο.
Και ήρθε ο δεύτερος μύθος. Έφταιγαν τα κανάλια! Ή τα «βοθροκάναλα», κατά τον γνωστό χρυσαυγίτη υπουργό. Και αυτός ο μύθος πνίγηκε, μέσα στο ζόφο και στις οσμές των δικών τους «βοσκοκάναλων», που παρέπεμπαν σε συναλλαγές πολιτικού υποκόσμου.
Είναι όμως οι ζωτικοί μύθοι που τους επέτρεπαν να κερδίζουν εκλογές και στη συνέχεια να κυβερνούν με βάση το μεγαλοφυές πρόγραμμα, «όσα πάνε κι όσα έρθουν», το οποίο προέκυπτε μετά από την αλάθητη ανάλυση, «έχει ο θεός»!
Που πάει να πει πως – κατά τη λογική τους – για να λυτρωθούμε από την κακοδαιμονία μας και να επιστρέψουμε στην προμνημονιακή μακαριότητα, δεν χρειαζόταν να κάνουμε οτιδήποτε. Ούτε καν να δουλεύουμε και να παράγουμε. Αρκούσαν απλώς οι κατάρες κατά των «εχθρών».
Η αδελφοποίηση μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ με το πιο «εχθρολάγνο» κόμμα της ιστορίας μας, στη βάση της κοινής κατάρας κατά των «εχθρών», διασφάλισε την ακινησία και το πάγωμα της χώρας στο παρελθόν.
Φαίνεται όμως πως τώρα κατάλαβαν ακόμα και οι ίδιοι, το μέγεθος της καταστροφής στην οποία οδηγούν τη χώρα, με τη «μεγαλοφυή» αυτή πολιτική. Και φαίνεται επίσης πως διαισθάνονται ήδη τον κίνδυνο που διατρέχουν, από τις συνέπειες της καταστροφής.
Γι’ αυτό και επινοούν νέους εχθρούς. Είναι όσοι έχουν κερδίσει την εικόνα του σοβαρού, ώστε να τρομοκρατήσουν, να συκοφαντήσουν και να ακυρώσουν κάθε υπεύθυνη φωνή, για να μην υπάρχει άνθρωπος να τους καταγγείλει. Η χυδαιότητά τους απέναντι στους Κ. Σημίτη και Γ. Στουρνάρα, δεν είναι απλώς η ζωντανή μαρτυρία μιας πρωτοφανούς πολιτικής αλητείας, αλλά και το πρώτο σκίρτημα του τέρατος.
Που πάει να πει πως θα σωθούμε, μόνον αν υπάρχει θεός….
