Απάντηση της Άννας Διαμαντοπούλου στο άρθρο του καθηγητή Νίκου Μουζέλη, ο οποίος σε άρθρο του στα ΝΕΑ  με τίτλο  «Το τείχος που πρέπει να κατεδαφιστεί», τάσσεται υπέρ της στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ από τα κόμματα της κεντροαριστεράς και θέτει, μάλιστα το δίλημμα «Δημοκρατία με συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΣΥ ή ημι-δημοκρατία!». Γράφει, μάλιστα ότ  ότι ο αντιπολιτευτικός λόγος προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο αποκαλεί “τείχος/ρήγμα”, δεν βοηθάει τα εθνικά συμφέροντα και τον παραπέρα εκδημοκρατισμό της χώρας!

Σε ανάρτησή της στον προσωπικό της λογαριασμό στο fb, η κυρία Διαμαντοπούλου, σημειώνει ότι « ο κ.Μουζέλης παραλείπει συστηματικά σε όλα του τα κείμενα να αναφερθεί στα βασικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, με κυρίαρχο το λαϊκιστικό του στοιχείο. Ο κ. Μουζέλης σίγουρα γνωρίζει τον Ερνέστο Λακλάου και τις απόψεις του για τον λαϊκισμό λατινοαμερικανικού τύπου», τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ τα προσάρμοσε στην Ελληνική πραγματικότητα:

• Δημιουργία εξωτερικού εχθρού: Γερμανοί – Ευρωπαίοι.
• Δημιουργία εσωτερικού εχθρού: οι Ελίτ της χώρας δηλαδή όλο το πολιτικό, εκδοτικό, δημοσιογραφικό, δικαστικό, επιχειρηματικό σύστημα και οι πολίτες που δεν ειναι μαζί τους.

Βασικό πολιτικό σχέδιο: ο Διχασμός : «Εμείς και Αυτοί», «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν».

«Ο προοδευτικός χώρος είναι πράγματι κατακερματισμένος, – αναφέρει η κ. Διαμαντοπούλου- όμως η αναγέννησή του δεν θα γίνει πάνω στις παθογένειες και τις δημαγωγίες πολλών δεκαετιών, που χάιδεψαν αυτιά, αλλα οδήγησαν σε καταστροφές. Δεν μπορεί να οικοδομηθεί στο μοίρασμα υπουργείων και το άθροισμα ποσοστών. Ο Προοδευτικός χώρος θα ξαναγεννηθεί με βάση την αλήθεια.

Ολόκληρη η απάντηση της Άννας Διαμαντοπούλου στον Νίκο Μουζέλη

“Τον Νίκο Μουζέλη τον σέβομαι διαχρονικά και λυπάμαι πολύ που, πλέον, οχι μόνο διαφωνώ, αλλα εξοργίζομαι με τις αναλύσεις του. Και επειδή πίστεύω βαθιά ότι είναι ενας έντιμος άνθρωπος που δεν εχει παραχωρήσει την πένα του στον ΣΥΡΙΖΑ , θεωρώ οτι εκφράζει μια σχολή σκέψης του » όλοι μαζί» κάτω από μια απροσδιόριστη ταμπέλα της Κέντρο-αριστεράς. Συγκολητική ουσία του «όλοι μαζί» η εξουσία που ενώνει και δυναμώνει( ακομα κι όταν βρωμάει!) . Για του λόγου το αληθές, μοίρασε και 7 υπουργεία στη ΔΗΣΥ και το Ποταμι «εδώ και τώρα, αρκεί να φύγουν οι ΑΝΕΛ( αν και γι αυτους ακομα υπαρχει η δικαιολογία του αντιμνημονιακού συνασπισμού).

Θέτω ως τίτλους τα παρακάτω κεφάλαια, τα οποία δεν άγγιξε στο άρθρο του και αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος στην κυρίαρχη αφήγηση της «αριστεράς» και κάποιων κεντροαριστερών, παρουσιάζεται ως το αφελές, αγνό και αυταπατηθέν μικρό αριστερό κόμμα που πήρε (χρησιμοποιώντας ποια μέσα άραγε) την εξουσία και του ζητούν να θεραπεύσει ολα τα κακά του Ελληνικού κράτους για τα οποία αυτό δεν φέρει καμμία ευθύνη.

Πριν απ’ όλα ας σκεφτούμε μήπως, τελικά, η διαίρεση αριστερά- κεντροαριστερά / Δεξιά είνα πολύ βολική ώστε να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση;

Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι ο κ.Μουζελης παραλείπει συστηματικά σε όλα του τα κείμενα να αναφερθεί στα βασικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, με κυρίαρχο το λαϊκιστικό του στοιχείο. Ο κ. Μουζέλης σίγουρα γνωρίζει τον Ερνέστο Λακλάου και τις απόψεις του για τον λαϊκισμό λατινοαμερικανικού τύπου.

Ας δούμε πώς τον προσάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ στα καθ’ ημάς:

Δημιουργία εξωτερικού εχθρού: Γερμανοί – Ευρωπαίοι.

Δημιουργία εσωτερικού εχθρού: οι Ελίτ της χώρας δηλαδή όλο το πολιτικό, εκδοτικό, δημοσιογραφικό ,δικαστικό, επιχειρηματικό σύστημα και οι πολίτες που δεν ειναι μαζί τους.

Βασικό πολιτικό σχεδιο: ο Διχασμός : «Εμείς και Αυτοί», «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν».

Πολιτικά εργαλεία:

-H καθε είδους βία εναντίον των αντιπάλων είτε όταν ήταν στην αντιπολίτευση είτε τώρα που βρίσκονται στην κυβέρνηση.

– Η συστηματική διάλυση και απαξίωση των θεσμών της «αστικής» κοινοβουλευτικής δημοκρστίας. Κομματοκρατία, ευνοιοκρατία και νεποτισμός παντού. Συγγενείς,φίλοι, κομματικά στελέχη ανύπαρκτων προσόντων σεμία πρωτοφανή έφοδο στο κράτος.

-Η χρήση της γλώσσας του Όργουελ. Μια συστηματική διαστροφή των εννοιών, των νοημάτων που επιχειρούν να κάνουν το ψέμμα αλήθεια και το άσπρο μαύρο.

-Και, τέλος, η υπόσχεση για επιστροφή στον χαμένο παράδεισο όταν ήταν στην αντιπολίτευση και η τραγική για τη χώρα και το λαό διακυβέρνησή τους, με την επίρριψη της αποτυχίας τους στους «άλλους», τους ξένους και τους «εγχώριους υποτακτικούς τους».

Υπάρχει κάτι σε όλα αυτά που μπορεί να εξαγνισθεί στην κολυμβήθρα της κεντροαριστεράς;

Ο προοδευτικός χώρος είαι πράγματι κατακερματισμένος, όμως η αναγέννησή του δεν θα γίνει πάνω στις παθογένειες και τις δημαγωγίες πολλών δεκαετιών, που χάιδεψαν αυτιά, αλλά οδήγησαν σε καταστροφές.
Δεν μπορει να οικοδομηθεί στο μοίρασμα υπουργείων και το άθροισμα ποσοστών. Ο Προοδευτικός χώρος θα ξαναγεννηθεί με βάση την αλήθεια και το όραμα για μια σύγχρονη Ελλάδα που πιστεύει στις δυνατότητές της, αξιοποιεί τον ανθρώπινο και φυσικό πλούτο της και οικοδομεί στέρεες και αξιόπιστες διεθνείς συμμαχίες.”