“Aς αφήσουμε στην άκρη τα συνθήματα, τα κλισέ και την προπαγάνδα και ας ρίξουμε μια ματιά στους αριθμούς. Όχι αυτούς που προκύπτουν από υπολογισμούς των κομμάτων, αλλά εκείνους που δίνουν οι επίσημες στατιστικές.

Μια παράθεσή τους αρκεί για να δούμε που πραγματικά βρισκόμαστε και πόσο αστείες είναι οι εξαγγελίες, περι προστασίας συντάξεων, εργασιακών σχέσεων κλπ.

Οι αριθμοί λοιπόν στην Ελλάδα λένε τα εξής:

Οικονομικά ενεργοί πολίτες 3.674.957 (περιλαμβανομένων των 564.000 μονίμων υπαλλήλων που απασχολούνται στο δημόσιο)

Ανεργοι 1.124.541

Οικονομικά μη ενεργοί 3.249.057 (μαθητές, φοιτητές, νοικοκυρές κλπ)

Συνταξιούχοι 2.650.000

Αυτό σημαίνει ότι περίπου 3 εκατομμύρια απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να παραγάγουν τον πλούτο που θα ζήσει τη χώρα. Η σχέση εργαζόμενων προς συνταξιούχους είναι 1,4/1. Το 54% των νέων συμβάσεων είναι ελαστικών μορφών εργασίας. Με ποιές εισφορές λοιπόν μπορούν να διατηρηθούν οι συντάξεις; Πόσο αντέχει να πληρώνει φόρους το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας.

Ας ανατρέξουμε ξανά στους αριθμούς. Ας δούμε ποιοί πληρώνουν τους φόρους: τα έσοδα από άμεσους κι έμμεσους φόρους για το 2016, ανήλθαν σε 47.518.573.244,29 ευρώ.

Τα έσοδα από φόρους στο εισόδημα αυξήθηκαν το 2016 κατά 10,35%. Συγκεκριμένα, διαμορφώθηκαν σε 13,38 δισ. ευρώ. Πρέπει να ληφθεί υπόψιν ότι περισσότερα από 6,5 εκατομμύρια φυσικά πρόσωπα –σε σύνολο 8 εκατομμυρίων ΑΦΜ- εμφανίζουν εισόδημα κατά μέγιστο 1.000 ευρώ τον μήνα. Σχεδόν το 50% των μισθωτών δεν καταβάλλει φόρους, ενώ το αντίστοιχο μέσο ποσοστό στην Ευρωζώνη φθάνει μόλις στο 8%.

Το 3% των φορολογουμένων πληρώνει το 42% του φόρου εισοδήματος, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ανάλυση εισοδημάτων που δηλώθηκαν το 2015). Τα ποσοστά αυτά αντιστοιχούν σε 267.480 φορολογουμένους με εισόδημα άνω των 30.000 ευρώ.

Αυτό το 3% των φορολογουμένων που πληρώνει το 42% του φόρου εισοδήματος, βρίσκεται στο στόχαστρο της κυβέρνησης, για να επωμιστεί ακόμη μεγαλύτερο βάρος ως “προνομιούχο”. Τα βάρη είναι πλέον τόσα πολλά ώστε αυτό το τμήμα των πολιτών δεν έχει κανένα λόγο να μένει στην Ελλάδα, να εργάζεται και να πληρώνει φόρους. Αναζητεί λοιπόν άλλους δρόμους γιατί θεωρεί απολύτως άδικο να δίνει το 60-70% του εισοδήματός του στο κράτος δίχως να λαμβάνει τίποτα ως αντιπαροχή (υγεία, παιδεία, ασφάλεια κλπ).

Η διαρκής επιβάρυνση αυτών που έχουν απομείνει να παράγουν αποτελεί συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης στο όνομα μιας υποτιθέμενης “ταξικής πολιτικής”. Αδιαφορεί για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και την παραγωγή και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να διατηρήσει την επιρροή της σε ένα τμήμα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων εξαπολύοντας, παράλληλα, επίθεση εναντίον εκείνων που έχουν απομείνει να δηλώνουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Αν όμως αυτοί που παράγουν εξοντώνονται πώς θα πληρώνονται οι υπόλοιποι; Αν δεν γίνουν επενδύσεις που είναι ο μοναδικός τρόπος να μειωθεί η ανεργία, πώς θα αυξηθούν αυτοί που καταβάλουν φόρους και εισφορές; Οι κυβερνώντες, παιδιά του κομματικού σωλήνα στην πλειοψηφία τους, δεν έχουν ιδέα για το πως κινείται η πραγματική οικονομία. Οι αριθμοί που παραθέσαμε δείχνουν τα μεγάλα αδιέξοδα.

Η μεγάλη έγνοια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όμως είναι να διατηρήσουν σημαντικό τμήμα της πελατείας τους για τα επόμενα 1-2 χρόνια ώστε να συνεχίσουν να είναι στα πράγματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση και οι ΑΝΕΛ εντός Βουλής. Αυτή είναι η μόνη τους φροντίδα κι εκεί εξαντλείται ο σχεδιασμός τους. Το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το μέλλον της χώρας. “Το 2020 ποιός ζει ποιός πεθαίνει..” που λέει και ο υπουργός Ζουράρις.”