“Ως γνωστόν, ονομάζουμε ‘μεταπολίτευση’ τη χρονική εκείνη περίοδο που ξεκινάει από την πτώση της χούντας, το 1974 κι εκτείνεται, από ‘κει και στο εξής, μέχρι τις μέρες μας. Μέχρι τις μέρες μας; …μήπως όχι; μήπως μέχρι το Φλεβάρη του 2014;

Μέχρι λοιπόν το Φλεβάρη του 2014, επί 40 δηλαδή χρόνια, στην πολιτική ζωή του τόπου – για να περιορίσουμε λίγο το εύρος – κυριαρχούσε ένα μοντέλο «παροχής και αντιπαροχής», ένα φαιδρό σύστημα διαρκούς «πάρε-δώσε», συντηρώντας έτσι στην εξουσία ανθρώπους και συμπεριφορές, με τις απαραίτητες εναλλαγές αλλά και αντικαταστάσεις. Δεξιά – Αριστερά, με όποια μορφή αυτές εκφραζόταν, Συντήρηση – Πρόοδος, με εκατέρωθεν ρηχά συνθήματα και ψευδοδιλλήματα, πατριώτες και προδότες, σε επιζήμια οπωσδήποτε για τη χώρα μονοπάτια.

Πέραν μάλιστα του δίπολου ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, δύσκολα «άνθιζαν λουλούδια». Η διαχρονική προσπάθεια ορισμένων «να σπάσει ο δικομματισμός» έπεφτε διαρκώς στο κενό, αφού το ‘τέρας’ του 89% (ναι, μέχρι τέτοια ποσοστά έφτασαν να αθροίζουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα) έβρισκε διαρκώς έδαφος να αναπτυχθεί, να αναπληρώσει το όποιο χαμένο έδαφος αλλά και να τσακίσει με κάθε ευκαιρία «όποιον σήκωνε κεφάλι». Στην αρχή οι λεγόμενοι ‘δεινόσαυροι’ (Μητσοτάκης – Παπανδρέου) και στη συνέχεια οι νεότεροι διάδοχοί τους, διατηρούσαν «κληρονομικώ δικαίω» ένα φανατισμένο, διόλου ευκαταφρόνητο ακροατήριο, το οποίο μάλιστα έκανε πάντοτε ό,τι έπρεπε την ημέρα των εκλογών –παρά το γεγονός ότι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί ακόμα περιμένουν τις ψήφους του!

Και προφανώς δεν αναφερόμαστε σε πολιτικούς και κόμματα που διαπνεόταν από μία τόσο ριζοσπαστική διάθεση για αλλαγές. Απλά, ένα άλλο ήθος, περισσότερη συνέπεια και μερικές αλήθειες στην πολιτική, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Άλλωστε, σχεδόν όλοι όσοι κατά καιρούς «βγήκαν από το μαντρί», ήταν πρωτύτερα μέσα. Δε λέω, αλλάζεις, προσπαθείς, μάχεσαι, από το ίδιο καλούπι όμως φτιαγμένος όταν είσαι, δυσκολεύεσαι περισσότερο να τους αντιμετωπίσεις. Κι έτσι, αργά ή γρήγορα, άλλοι εγκατέλειπαν απομονωμένοι και… άφραγκοι (απέναντι στα «δανεικά με ουρά», όπως τελικά αποδείχθηκε) ενώ άλλοι επέστρεφαν, δήθεν αξιοπρεπώς ή «με όρους», ώστε να επανασχεδιάσουν προσωπικές στρατηγικές.

Κάπως έτσι λοιπόν διαμορφώθηκε κατά τη μεταπολίτευση το πολιτικό σκηνικό, μέχρι που εμφανίστηκε το Ποτάμι. Τότε που μία φωνή που έλεγε – και συνεχίζει φυσικά να λέει – σκληρές αλήθειες, κατάφερε πολύ γρήγορα όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να εξασφαλίσει ικανή κοινοβουλευτική παρουσία, σε Ευρώπη και Ελλάδα. Κι είναι πραγματικά άθλος, αν σκεφτούμε ότι ανάλογες προσπάθειες ‘ριζοσπαστικού μεταρρυθμιστικού λόγου’ έγιναν και νωρίτερα, συνεχίζονται και μέχρι σήμερα, χωρίς όμως επιτυχία. Γι’ αυτό πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι αυτό που πετυχαίνει μέρα με τη μέρα το Ποτάμι, εδραιώνοντας την παρουσία του στην ελληνική κοινωνία, αποτελεί ένα μοναδικό ιστορικό επίτευγμα. Επομένως, χωρίς συζήτηση, αξίζει τον κόπο! Γιατί αυτή η προσπάθεια, είναι πραγματικά ‘καταδικασμένη’ να πετύχει!”