Ο Γιώργος Αρβανιτίδης βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης και Αρμόδιος Τομεάρχης Ενέργειας και Περιβάλλοντος του Κινήματος Αλλαγής σε άρθρο του στο ειδικό ένθετο για την αειφόρο ανάπτυξη του περιοδικού “ONE VOICE” τοποθετείται σε θέματα που αφορούν την ενέργεια και το περιβάλλον.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γιώργος Αρβανιτίδης στο άρθρο του:
Διαχρονικά, οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτές που κατάφεραν με όραμα και επιμονή, πάνω σε συγκεκριμένο σχέδιο, να επιφέρουν μεγάλες τομές στη χώρα μας, μεταξύ άλλων και στους τομείς του Περιβάλλοντος και της Ενέργειας. Με όφελος για την πατρίδα αλλά και τους μη προνομιούχους και την μεσαία τάξη.
Έτσι πετύχαμε πολλά και καταφέραμε να καθιερώσουμε τα ζητήματα της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και της «πράσινης» ανάπτυξης στον δημόσιο διάλογο αλλά και στην καθημερινή ατζέντα των πολιτών. Από τον πρώτο περιβαλλοντικό Νόμο-πλαίσιο 1650/1986 μέχρι τα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας («ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΩ») και τα πρώτα φωτοβολταϊκά στις στέγες με την ενίσχυση των μικρών νοικοκυριών και τον Ν.3851/2010 σκοπός μας ήταν πάντοτε ο συνδυασμός της προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Στον αντίποδα, η ΝΔ μόνο ειρωνικά σχόλια ήξερε να κάνει για…«πράσσειν άλογα» και εμφανίστηκε ως όψιμος υπέρμαχος της «Πράσινης» Ανάπτυξης το 2019 όταν ανέλαβε την Κυβέρνηση. Το βασικό ζητούμενο για εμάς όμως είναι οι όροι, οι προϋποθέσεις και τα αποτελέσματα μιας «Πράσινης» και Βιώσιμης Ανάπτυξης. Το αφήγημα της «Πράσινης» Ανάπτυξης της κυβέρνησης ξεθωριάζει, δεν πείθει και δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν μειώνει τις ανισότητες, δεν ωφελεί τους πολλούς, δεν διασφαλίζει την θέση που αξίζει να έχει η Ελλάδα στον νέο ενεργειακό χάρτη της ευρύτερης περιοχής μας.
Από την αρχή της ενεργειακής κρίσης για παράδειγμα η Κυβέρνηση της ΝΔ διάλεξε έναν και μοναδικό δρόμο για την αντιμετώπισή της. Αυτόν των επιδοτήσεων. Παλιά, συντηρητική συνταγή κρατισμού και παγίδευσης των πολιτών – ψηφοφόρων σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς καμία προοπτική. Και αυτό γιατί το πρόβλημα με τις επιδοτήσεις μοιάζει με ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Όσα λεφτά και να δώσεις, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται στη ρίζα του. Έτσι, η Κυβέρνηση ξεκίνησε επιδοτώντας τους λογαριασμούς ρεύματος και φυσικού αερίου με 200 εκ. Ευρώ και πλέον έχει ξεπεράσει το 2 δισ. Ευρώ, κάτι που είχαμε προβλέψει και επισημάνει από τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Κίνημα Αλλαγής. Τότε που ο αρμόδιος Υπουργός και ο Πρωθυπουργός δήλωναν ότι οι αυξήσεις στους λογαριασμούς ρεύματος θα είναι 1 και 2 ευρώ…Το χειρότερο είναι ότι χειμώνας βρίσκεται ακόμα μπροστά μας και οι ευάλωτοι καταναλωτές, όσα λεφτά και να δοθούν, θα παραμένουν ευάλωτοι στην επόμενη έξαρση της κρίσης και θα αναμένουν πάλι από το κράτος να επιδοτήσει τους λογαριασμούς τους. Αυτή η απόλυτη εξάρτηση των νοικοκυριών από το κράτος φαίνεται ότι αρέσει τόσο πολύ στην Κυβέρνηση που σχεδιάζει να δημιουργήσει μόνιμο (!) μηχανισμό επιδότησης για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Εμείς στο Κίνημα Αλλαγής οραματιζόμαστε και σχεδιάζουμε μία εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, αυτή της «πράσινης» ενεργειακής ανεξαρτησίας. Αν το Σεπτέμβρη, όπως προτείναμε, η Κυβέρνηση είχε διαθέσει τα μισά από αυτά που δίνει τώρα, δηλαδή 1 δισ. Ευρώ για να γίνουν ενεργειακά αυτόνομα τα νοικοκυριά, με τη δική τους παραγωγή από φωτοβολταϊκά συστήματα, σήμερα πάνω από 400.000 ευάλωτα νοικοκυριά θα είχαν 3.500 kWh δωρεάν ηλεκτρισμού κάθε χρόνο για 30 χρόνια. Αυτή είναι η σοσιαλδημοκρατική απάντηση στην κρίση και μια προοδευτική ενεργειακή πολιτική με κοινωνικό πρόσωπο. Η πολιτική που απελευθερώνει τον πολίτη από ενεργειακές εξαρτήσεις και τον μετατρέπει σε αυτοπαραγωγό καθαρής ενέργειας, συμμετέχοντας ομότιμα στην ενεργειακή αγορά.
Καθώς η μία κρίση διαδέχεται την άλλη (δημοσιονομική, υγειονομική, αναπτυξιακή, κλιματική, ενεργειακή) έρχεται όλο και πιο κοντά το τέλος των συντηρητικών πολιτικών με τις οποίες ο κόσμος, η Ευρώπη και η Ελλάδα, πορεύτηκαν. Οδηγούμαστε έτσι στην ανάγκη να υπάρξει μια νέα αρχή με πιο βιώσιμο τρόπο παραγωγής. Η νέα αρχή είναι πια επιτακτική ανάγκη για να προσαρμοστούν οι οικονομίες και οι κοινωνίες μας, στις πολλαπλές κρίσεις και να γίνουν πιο ανθεκτικές και πιο ανθρωποκεντρικές. Μια νέα αρχή προς ποια κατεύθυνση όμως ; Τί είδους επόμενη μέρα θέλουμε ; Πάνω σε ποιους άξονες και σε ποιες αξίες θα βασιστούμε; Ποιους θέλουμε να στηρίξουμε; Με ποια εργαλεία και με ποιες προτεραιότητες; Η Ε.Ε. φαίνεται να συνειδητοποιεί – έστω και αργά – αυτά τα νέα δεδομένα των πολλαπλών κρίσεων. Η Πράσινη Συμφωνία (Green Deal) και το Ταμείο Ανάκαμψης δείχνουν να θέλει να προσαρμόσει την οικονομία της και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στο αύριο, βάζοντας τέλος στις αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας και την συντηρητική λογική. Παράλληλα, η πρόσφατη ενεργειακή κρίση φανερώνει την ανάγκη της Ευρώπης για διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας αλλά και την ανάγκη για αλλαγές στο ενεργειακό της οικοδόμημα, αλλά και την ανάγκη για καλύτερο σχεδιασμό της Ενεργειακής Μετάβασης που οφείλει να γίνει με δίκαιο τρόπο για όλους.
