Άρθρο Κώστα Σκανδαλίδη στην Εφημερίδα των Συντακτών
Η ιστορική απόφαση του Δικαστηρίου για την οριστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής σηματοδοτεί κατά κάποιο τρόπο το τέλος της εποχής των τεράτων. Βάζει στο πολιτικό περιθώριο την αναβίωση ολοκληρωτικών ιδεών που ναρκοθετούν τη Δημοκρατία και δηλητηριάζουν την κοινωνική ζωή του τόπου.
Από το τέλος της δεκαετίας του ’90, ξεκινώντας από το ΠΑΣΟΚ, όλα σχεδόν τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου διαπίστωναν το τέλος του ιστορικού κύκλου της Μεταπολίτευσης. Δυστυχώς το μεταδικτακτορικό πολιτικό σύστημα για πολλά χρόνια μετά δεν κατάφερε να υπερβεί τις παθογένειες του παρά τις διαρκείς διακηρύξεις περί νέας εποχής αλλαγής και ανανέωσης.
Έτσι φθάσαμε στην οικονομική κρίση όπου τα μνημόνια και η αντι- μνημονιακή υστερία με επίκεντρο την προσπάθεια αποκαθήλωσης και διάλυσης του ΠΑΣΟΚ δεν επέτρεψαν τις αναγκαίες εθνικές ή και προοδευτικές συγκλίσεις και συμπαρατάξεις. Η κρίση γέννησε συνθήκες πολιτικού θρυμματισμού και εθνικού διχασμού. Προσωρινά σχήματα, εφήμερες συσπειρώσεις, προσωπικές κινήσεις παραπλεύρως των παραδοσιακών σχηματισμών έκαναν την εμφάνισή τους και διέγραψαν μια γρήγορη τροχιά πριν διαλυθούν. Ανάμεσά τους, εκτός από την ναζιστικής ιδεολογίας Χρυσή Αυγή από τη μήτρα της εθνικιστικής και λαϊκίστικης Δεξιάς γεννήθηκαν κόμματα όπως οι ΑΝΕΛ που ωθούσαν την κοινωνία και τα αδιέξοδα που αντιμετώπιζε στον παραλογισμό, την συνωμοσιολογία, τον λαϊκίστικο εξτρεμισμό. Δεν είναι τυχαίο το ότι η κρίση που βιώνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και που έχει έντονα ταυτοτικά χαρακτηριστικά κατά ένα σημαντικό της μέρος οφείλεται στο ότι επίλεξε τη συγκεκριμένη πολιτική συμμαχιών. Φλέρταρε με σημαίες ευκαιρίας στις οποίες μάλιστα έδινε και στρατηγικό ορίζοντα. Αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να αποδοκιμαστεί για τον τύπο και το περιεχόμενο τη διακυβέρνησης του αλλά και να χρεωθεί τη φθορά και την υπονόμευση των προοδευτικών και αριστερών ιδεών.
Βρισκόμαστε τώρα στο κατώφλι μιας ιδιαίτερα κρίσιμης περιόδου. Σε μια εποχή που η πανδημία εξελίσσεται σε καταλύτη απίστευτων ανατροπών και η χώρα βρίσκεται στο μέσο μιας καταιγίδας προβλημάτων. Παρά τη συντηρητική αναδίπλωση οι πολίτες δείχνουν ώριμοι και αποφασισμένοι να απαλλαγούν από τα τέρατα που γέννησε η πολύχρονη κρίση. Το έδειξαν με τη ψήφο τους στις εκλογές. Παράλληλα στα βαθύτερα κοινωνικά στρώματα αναπτύσσονται ολοένα και περισσότερες δημιουργικές, παραγωγικές και εκσυγχρονιστικές δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν το κρίσιμο κοινωνικό δυναμικό που θα εγγυηθεί την απαιτούμενη αναγεννητική προσπάθεια. Το πολιτικό σύστημα έχει χρέος και ευθύνη να προχωρήσει τώρα στη δική του «μεταπολίτευση» που είναι το ζητούμενο για δεκαετίες.
Το Κίνημα Αλλαγής αυτό το δρόμο τον έχει χαράξει εδώ και πολύ καιρό και τον ακολουθεί με συνέπεια. Μεταφέρει τον πολιτικό διάλογο στο πεδίο των προτάσεων και της επίλυσης προβλημάτων. Διαχωρίζει τα πεδία εθνικής συνεννόησης και πολιτικής αντιπαράθεσης ώστε να είναι ευκρινής η οριοθέτηση των εθνικών και προοδευτικών μετώπων. Ασκεί κριτική στην Κυβέρνηση από σαφή και μη διαπραγματεύσιμη προοδευτική θέση. Διατηρεί ακέραιες τις ιδεολογικές του αναφορές και τη σοσιαλδημοκρατική του ταυτότητα. Σέβεται την αυτονομία των πολιτικών δυνάμεων και θέλει να διαμορφώνει θεσμικές σχέσεις μαζί τους. Αρνείται τις λογικές της «λεηλασίας» άλλων χώρων και δεν παρεμβαίνει στις εσωτερικές τους αντιπαραθέσεις. Δεν μιλά για «καλή» και «κακή» ΝΔ και έχει την απαίτηση να σταματήσει η απαράδεκτη και αυθαίρετη ταμπέλα για «καλό ΠΑΣΟΚ» και «κακό ΠΑΣΟΚ». Έχει τη δική του στρατηγική και τη δική του εναλλακτική προοδευτική πρόταση. Δεν είναι παρακολούθημα ούτε της Δεξιάς ούτε της λαϊκίστικης Αριστεράς. Άλλοι μετρούν με υποδεκάμετρο τις αποστάσεις.
Αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε να τον περπατάμε πέρα και έξω από τις συνεχείς επιθέσεις που δεχόμαστε από ένα νεότευκτο «δικομματισμό» που είναι κακή απομίμηση της προηγούμενης εποχής. Και έχουμε την πεποίθηση ότι μπορούμε να συμβάλουμε αποφασιστικά ώστε ούτε τα τέρατα να ξαναγεννηθούν ούτε η κρίση και τα αδιέξοδα της χώρας να διαιωνίζονται.
