Οι (ν)τροπολογίες φαίνεται ότι δεν έχουν τέλος γι’ αυτήν την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Έτσι, στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο για τον «εκσυγχρονισμό της ιδιωτικής εκπαίδευσης» εισήχθη αιφνιδιαστικά τροπολογία, η οποία προβλέπει την αντικατάσταση των Δ/ντών εκπαίδευσης πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με προσωρινούς των οποίων η θητεία θα διαρκέσει ως τον Αύγουστο του 2021. Η επιλογή των προσωρινών δ/ντών θα γίνει από ένα πενταμελές συμβούλιο διορισμένο από την υπουργό χωρίς τη συμμετοχή των αιρετών του ΚΥΣΔΕ/ΚΥΣΠΕ. Είναι προφανές ότι η υπουργός σπεύδει να υλοποιήσει τη σύσταση-συμβουλή του νέου προέδρου του ΙΕΠ, ο οποίος πριν ακόμη αναλάβει τα καθήκοντά του, είχε σπεύσει να προϊδεάσει την εκπαιδευτική κοινότητα ότι έρχεται με σκοπό να «ξηλώσει» τους «ενοχλητικούς» αιρετούς από τα συμβούλια επιλογής. Γνωρίζουμε καλά και δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι αυτός ο νεοφιλελεύθερος και ταυτόχρονα φαιοκίτρινος συρφετός που βρίσκεται σε θέση ισχύος στο συγκεκριμένο πολιτικό momentum «παθαίνει αλλεργία» ακόμη και στο άκουσμα της λέξης συνδικαλισμός. Τώρα , όμως, δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα: προχωρούν επί της ουσίας σε διορισμό δ/ντών εκπαίδευσης και όλοι γνωρίζουν ποια θα είναι τα κριτήρια.
Με την ίδια δε τροπολογία ανασυγκροτούνται και τα ΠΥΣΔΕ/ΠΥΣΠΕ ως προς τους προέδρους τους (οι νέοι προσωρινοί δ/ντες εκπαίδευσης) και ως προς τα διορισμένα μέλη τους. Μάλλον θα πρέπει να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στην ηγεσία του υπουργείου που διατηρεί τους αιρετούς στα υπηρεσιακά συμβούλια και δεν παύει και τη δική τους θητεία με μια τροπολογία. Δεν είχαμε ποτέ την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε κάποια στιγμή να υπάρξει δ/ντής εκπαίδευσης που να μην χαίρει της εμπιστοσύνης της πολιτικής ηγεσίας και επομένως να μπορεί να αντισταθεί σε συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόζονται στη δημόσια εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια. Η συγκεκριμένη μεθόδευση , όμως, πετά και το τελευταίο φύλλο συκής και αποκαλύπτει τη «γύμνια του βασιλιά». Αποκαλύπτει, όμως, και τη στρατηγική επιλογή του υπουργείου και της κυβέρνησης να εφαρμοστεί μέχρι κεραίας η πολιτική αποδόμησης του δημόσιου σχολείου, πλήρους παράδοσής του στις δυνάμεις της αγοράς και καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και των αντίστοιχων μορφωτικών των μαθητών και μαθητριών. Πρόκειται για μια πολιτική που προετοιμάστηκε με τα νομοθετήματα των προηγούμενων μηνών και τώρα χρειάζεται τους κατάλληλους εντολοδόχους για να εφαρμοστεί απρόσκοπτα. Πρόκειται για μια πολιτική που τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της είναι η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα , η αντικατάσταση της γενικής παιδείας από τις δεξιότητες, ο εξοβελισμός των κοινωνικών επιστημών και της τέχνης, η τράπεζα θεμάτων, η αδιοριστία και η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων , το ταξικό σχολείο για λίγους κι εκλεκτούς , που θα λειτουργεί ως ιμάντας αναπαραγωγής των κυρίαρχων κοινωνικοοικονομικών σχέσεων και κυρίως των κοινωνικών ανισοτήτων.
Το σημαντικό πολιτικό και συνδικαλιστικό διακύβευμα, ωστόσο, είναι το τι θα συναντήσει απέναντι της αυτή η πολιτική. Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, ο κόσμος της εκπαίδευσης, όλοι όσοι νοιάζονται και πονούν το δημόσιο σχολείο οφείλουν τώρα να δώσουν τον μεγάλο αγώνα: Οι δύο εκπαιδευτικές ομοσπονδίες επιβάλλεται να σπάσουν επιτέλους την εκκωφαντική τους σιωπή και να μπουν μπροστά στην οργάνωση πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα οδηγήσει σε ξεσηκωμό τον Σεπτέμβρη. Το πρώτο και το στοιχειώδες που επιβάλλεται πλέον από τις ίδιες τις εξελίξεις είναι η κήρυξη απεργίας αποχής από την αξιολόγηση , την οποία θα κληθούν να επιβάλουν «δια πυρός και σιδήρου» οι νέοι προσωρινοί δ/ντές εκπαίδευσης. Χρειάζεται να δοθεί ηχηρή απάντηση σε μια κυβέρνηση που μετατρέπει τον χώρο της δημόσιας παιδείας σε κομματικό φέουδο , για να μπορεί στη συνέχεια να τον καταστήσει πεδίο εξυπηρέτησης των ιδιωτικών συμφερόντων και της αγοράς. Αγώνας, ρήξη, ανατροπή: αυτή πρέπει να είναι η απάντησή μας. Απεργίες, συλλαλητήρια, κινητοποιήσεις πρέπει να δώσουν το μήνυμα:
ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
