Άρχισα τη συνδικαλιστική μου δράση τέλη της δεκαετίας του ’80, σε μια περίοδο αρκετά ταραγμένη πολιτικά και σε έναν κλάδο (τεχνικά επαγγέλματα) κατεξοχήν ανδροκρατούμενο.
Για περισσότερα από 30 χρόνια η εμπλοκή μου στον συνδικαλισμό βασίζεται στις αταλάντευτες αξίες της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του αδιαπραγμάτευτου δικαιώματος των εργαζομένων στην ευημερία, της προσφοράς και της συναδελφικής, κοινωνικής αλληλεγγύης.
Έφτασα να λάβω την τιμή από τους συναδέλφους μου, να μου αναθέσουν θέσεις ευθύνης σε δευτεροβάθμια όργανα εκπροσώπησης εργαζομένων, οι οποίες βέβαια συνοδεύονταν και από την υποχρέωση αυξημένης ευθύνης, επαγρύπνησης και θυσίας προσωπικού χρόνου, την οποία δέχτηκα συνειδητά και αγωνίστηκα να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους.
Η διαδρομή δεν ήταν ποτέ εύκολη, ούτε προβλεπόταν άλλωστε να είναι. Τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο και κεκτημένο, καθώς οι συνθήκες της αγοράς εργασίας και οι εργασιακές σχέσεις, αλλάζουν με μεγάλη ταχύτητα και αυτό απαιτεί διαρκή εγρήγορση και αγωνιστικότητα.
Ο αγώνας ήταν πάντοτε εναντίον όσων επιβουλεύονται το δίκαιο των εργαζομένων και απεργάζονται βλαπτικές πολιτικές για τους εργαζόμενους και το σύνολο της κοινωνίας.
Αυτό δυστυχώς, άλλαξε τα τελευταία 4 χρόνια.
Άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους διασπαστικές λογικές διχασμού και νοοτροπίες εκ μέρους της συνδικαλιστικής παράταξης του ΠΑΜΕ με συνεργάτες όψιμους συνδικαλιστές – τυχοδιώκτες.
Ξαφνικά, προτεραιότητα ύψιστης σημασίας για το ΠΑΜΕ έγινε η ολομέτωπη επίθεση κατά του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Πάτρας, σε συνέχεια και άλλων Εργατικών Κέντρων και εν τέλει, όπως αποδείχθηκε, κατά της ίδιας της ΓΣΕΕ.
Στην αρχή ήταν ο εμπρηστικός – διχαστικός – λόγος τους που έδωσε το στίγμα των προθέσεων τους. Η συνέχεια επεφύλασσε χυδαίο υβρεολόγιο, ενώ η κλιμάκωση της τακτικής τρομοκρατίας τους έφερε τραμπουκισμούς, βία, απειλές κατά της σωματικής ακεραιότητας μέσα από την επιστράτευση ταγμάτων εφόδου του κόμματος έτοιμων να διεκπεραιώσουν οποιαδήποτε εντολή τους δοθεί.
Η επίθεση κατά του Ε.Κ. Πάτρας και η άλωσή του μέσα από την κατάληψή του, ήταν η πρώτη χρονικά και η πλέον χυδαία σε ό,τι αφορά τον τρόπο εκδήλωσης της επεκτατικής πολιτικής του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, καθώς ακολούθησαν και άλλες σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Έχοντας τα τελευταία χρόνια την ιδιότητα της Προέδρου του Ε.Κ. Πάτρας, στοχοποιήθηκα σε προσωπικό επίπεδο σε τέτοιο βαθμό και ένταση που αντίστοιχες πρακτικές κατάφορης παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων, θα μπορούσε να συναντήσει κανείς ιστορικά μόνο κατά τη διάρκεια της επταετούς χούντας.
Η αγωνία του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ να αλώσει το Συνδικαλιστικό Κίνημα αποκάλυψε την πραγματική του ταυτότητα και τις σταλινικές μεθόδους που χρησιμοποιούν για τη στοχοποίηση και τη δολοφονία ενός χαρακτήρα:
- Στην αρχή η επίθεση έγινε με όρους τραμπουκισμού. Χρησιμοποίησαν λεκτική βία προσπαθώντας να με απαξιώσουν ηθικά και να απαξιώσουν των Αγώνα μου όλων αυτών των χρόνων. Ακόμη, δεν δίστασαν να βιαιοπραγήσουν εναντίον μου. Δεν κατάφεραν να με σταματήσουν.
- Στη συνέχεια η επίθεση αφορούσε στο φύλο μου. Είμαι γυναίκα και αυτό κάποιοι δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Έγινα αντικείμενο χυδαίων σεξιστικών δηλώσεων ως προς την εμφάνισή μου, την ηλικία μου, το παρουσιαστικό μου. Δεν κατάφεραν να με σταματήσουν.
- Συνέχισαν με επιθέσεις ως προς την ιδιότητά μου εκθέτοντας το προσωπικό θέμα υγείας που αντιμετωπίζω. Διέδιδαν παντού με τη μέθοδο της λασπολογίας ότι – δήθεν – είμαι συνταξιούχος από καιρό και δεν δικαιούμαι να συνδικαλίζομαι. Αναγκάστηκα για την υπεράσπισή μου ενώπιον της Ελληνικής Δικαιοσύνης να δημοσιοποιήσω το πρόβλημα υγείας ως ΑμεΑ για πρώτη φορά. Η Ελληνική Δικαιοσύνη με απόφασή της έδωσε την καλύτερη απάντηση στις ρατσιστικές επιθέσεις τους. Ούτε αυτή τη φορά κατάφεραν να με σταματήσουν.
Στο πλαίσιο της εκστρατείας τους οι δολοφόνοι χαρακτήρα καθώς και ο «κρυφός» μηχανισμός τους έχουν προσπαθήσει όλα τα δόλια μέσα: τη βία, τη συκοφαντία, την πρόκληση, την πλαστογραφία, τον εκβιασμό, ακόμη και τη σάτιρα.
Η δολοφονία χαρακτήρα είναι η πιο δειλή και αδιάντροπη τακτική προπαγάνδας που θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει, καθώς επιχειρούν να δημιουργήσουν στην κοινωνία μας ένα περιβάλλον χωρίς ηθική, χωρίς δημοκρατικές αρχές και αξίες.
Σε όλους αυτούς και τους συνοδοιπόρους τους, η απάντηση είναι μία: Ο Αγώνας δεν Απαξιώνεται , μένει και Αποτυπώνεται . Είμαι Εδώ και Συνεχίζω να Μάχομαι, με την ιδιότητα της Μητέρας, της Γυναίκας, της Εργαζόμενης, της Συνδικαλίστριας, για την Ενότητα , την Δημοκρατία , την Προάσπιση και Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων των Εργαζομένων, για την Καταπολέμηση της Ανεργίας ,για την Κοινωνική Αλληλεγγύη.
Σταυρούλα Παναγοπούλου – Νικολάου
Πρόεδρος ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Δυτικής Ελλάδας, πρ. Πρόεδρος Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Πάτρας
